Το Πανεπιστήμιο, αν και δημιουργήθηκε πριν περίπου 900 χρόνια, παραμένει ένα από τα μεγαλεία της ανθρώπινης σκέψης, ένας από τους θριάμβους της ανθρώπινης φαντασίας και μαζί ο σπουδαιότερος παράγοντας αναμόρφωσης της κοινωνίας.

Σύμφωνα με την παράδοσή του το πανεπιστήμιο προσφέρει (ή πρέπει να προσφέρει) : α) το κατάλληλο περιβάλλον για την αφομοίωση από τους νέους/νέες των διαχρονικών αξιών του πολιτισμού μας, β) την εκπαίδευση που θα καταστήσει τους αποφοίτους του ικανούς να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής και της κοινωνίας και γ) τις απαραίτητες συνθήκες για την αναζήτηση νέας γνώσης και την κατάρτιση νέων ερευνητών.

Η χώρα μας, αφού αδιαφόρησε για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (το λύκειο έχει καταστεί χώρος ξεκούρασης των μαθητών από την κοπιώδη προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα ιδιωτικά φροντιστήρια!) έρχεται τώρα να βάλει εκρηκτικούς μηχανισμούς στα θεμέλια της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Κάθε νέος Υπουργός, ακόμη και της ίδιας κυβέρνησης, αναγνωρίζει την κακή κατάσταση της ανώτατης εκπαίδευσης και απαντάει με μια μεταρρύθμιση που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τη γενικευμένη κατάσταση παρακμής.

Εδώ και χρόνια βλέπουμε μόνο κατήφορο!

Οι νέες τεχνολογίες, αντί να ενισχύσουν τις δυνατότητες αναζήτησης της γνώσης, την εισαγωγή ελκυστικών μεθόδων διδασκαλίας και την επικοινωνία με άλλες εκπαιδευτικές κοινότητες, έρχονται, και με κυβερνητικές ευλογίες, να ερημώσουν τις αίθουσες διδασκαλίας, να καταργήσουν την έννοια του ακαδημαϊκού χώρου, να αλλοιώσουν την αξιοπιστία των εξετάσεων και να υποβαθμίσουν τον χώρο αλληλεπίδρασης των νέων.

Οι κυβερνώντες στην πατρίδα μας δεν σκέπτονται με τους όρους του ελευσόμενου. Οι προσωρινές λύσεις τους βολεύουν, αν και παραβιάζονται βασικές αξίες του πολιτισμού μας. Το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι η τύχη μιας εξεταστικής περιόδου, αλλά η απομάκρυνση ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος.

Η χώρα μας με το μοναδικό παρελθόν πρέπει να δώσει στους πολίτες της ρίζες, μνήμη και την αυτοπεποίθηση μιας ισχυρής ταυτότητας που να αντιστέκεται στις σειρήνες των καιρών. Μνήμη που θα ενεργοποιεί τις ευθύνες μας για την αποφυγή των αιτιών που οδήγησαν στην παρακμή και ρίζες που θα τροφοδοτούν την αυστηρότητα της σκέψης που γέννησε την επιστήμη και την πολιτική συνείδηση.

Έχουμε ανάγκη από αίθουσες διδασκαλίας γεμάτες από φοιτητές κι όχι από κτίρια-φαντάσματα θυσιασμένα στο βωμό της ασώματης τηλε-εκπαίδευσης, εργαστήρια που να σφύζουν από ζωή και πανεπιστημιουπόλεις που να είναι χώροι αλληλεπίδρασης των συνιστωσών της ακαδημαϊκής ζωής…

Ομ. Καθ. Χρήστος Β. Μασσαλάς-π. πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνω