Το Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο φιλοξενεί την έκθεση του Δημήτρη Δάλα, με έργα ζωγραφικής που έχουν ως βασική «πινελιά» τις κατασκευές origami. Την περασμένη Τετάρτη, η έκθεση έγινε αφορμή για ένα μικρό ταξίδι στο παραμύθι της ζωής, μέσα από τη θεατρική αφήγηση της Ελένης Τσαδήλα. Το «Σπασμένο Ρόδι» παρουσίασε το διήγημα "Πώς εσώθηκε ο Βανγκ Φο" από τη συλλογή της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, «Διηγήματα της Ανατολής» σε μετάφραση της Ιωάννας Χατζηνικολή.
Μια ιστορία για ένα ζωγράφο που ήξερε τον τρόπο να τον αγαπούν και είχε τη δύναμη να δίνει ζωή στις ζωγραφιές του ... «Ο γέρος ζωγράφος Βανγκ Φο με το μαθητή του Λινκ περιπλανιόταν κατά μήκος των δρόμων του βασιλείου του Χαν. Προχωρούσαν σιγά, γιατί ο Βανγκ Φο σταματούσε τη νύχτα για να θωρεί τα' άστρα, την ημέρα για να κοιτάζει τις νύμφες. Δεν είχαν βαριές αποσκευές, γιατί ο Βανγκ Φο αγαπούσε το είδωλο των πραγμάτων κι όχι τα ίδια τα πράγματα, και κανένα αντικείμενο δεν του φαινόταν άξιο ν' αποκτηθεί, έξω από τα πινέλα, τα βάζα με τη λάκα και τα μελάνια της Κίνας, τους ρόλους του μεταξιού και το ρυζόχαρτο. Ήταν φτωχός, γιατί ο Βανγκ Φο αντάλλαζε τις ζωγραφιές του με μια μερίδα κουρκούτι από κεχρί και περιφρονούσε τα ' ασημένια κοσμήματα.»
Μια ιστορία για έναν μαθητή της τέχνης, του άφησε την πόλη με τα πρόσωπα που δεν είχαν πια να του μάθουν κανένα μυστικό της ασκήμιας ή της ομορφιάς και αναζήτησε τη σωτηρία της ψυχής δίπλα στο γέρο Δάσκαλό του. «Ο Βανγκ Φο, του είπε μαλακά, χωρίς να πάψει να ζωγραφίζει:
- Σε νόμιζα πεθαμένο.
- Αφού εσείς είσαστε ζωντανός, είπε με σεβασμό ο Λινγκ, πώς θα μπόραγα να' χα πεθάνει;
Και βοήθησε το δάσκαλο ν ανεβεί στη βάρκα. Το πάτωμα από ζαντ αντανακλούσε στο νερό, έτσι που ο Λινγκ φάνταζε σα να ταξίδευε στο εσωτερικό μιας σπηλιάς. Οι κοτσίδες των βυθισμένων στο νερό αυλικών κυμάτιζαν σα φίδια στην επιφάνεια και το χλομό κεφάλι του Αυτοκράτορα επέπλεε σα λωτός.
- Κοίταξε μαθητή μου, είπε μελαγχολικά ο Βανγκ Φο. Αυτοί οι δυστυχισμένοι πρόκειται να χαθούν, αν δεν το έχουνε κιόλας πάθει. Δε θα το έλεγα ότι η θάλασσα έχει τόσο νερό για να πνίξει έναν Αυτοκράτορα! Τι να γίνει!
- Μην ανησυχείς, Δάσκαλε, μουρμούρισε ο μαθητής. Σε λίγο θα' ναι στεγνοί και ούτε που θα θυμούνται πως βράχηκε ποτέ το μανίκι τους. Μόνο, ο Αυτοκράτορας, θα κρατήσει μέσα στην καρδιά του λίγη θαλασσινή πίκρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πλαστεί για να χαθούν μέσα στη ζωγραφιά.»
Μια ζεστή βραδιά, για να κρατιόμαστε ζωντανοί και να χανόμαστε μέσα στη ζωγραφιά που κρύβει την αλήθεια, ενάντια στην ψευδαίσθηση του δαίδαλου μιας καθημερινότητας που συνεχώς απομακρύνεται από τον άνθρωπο που τη ζει.