Τιμωρητική; Αγανακτισμένη; Απεγνωσμένη για αλλαγή; Πληγωμένη; θελε να «αδειάσει» πάντως για τα καλά την τοπική πολιτική σκηνή από όλα τα πρόσωπα που κυριάρχησαν έως τώρα. Και το έκανε. Αφού έδωσε τη στήριξή της σε «πρόσωπα» των ψηφοδελτίων την πρώτη Κυριακή για διάφορους προσωπικούς ή άλλους λόγους, θαρρείς και «απελευθερώθηκε» την δεύτερη, για να εκφράσει την οργή ή την βαθιά ανάγκη της για κάτι 'άλλο'...

Οι πολίτες επεδίωξαν την αλλαγή, κι αυτό εκφράστηκε ιδιαίτερα σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Δικαιολογημένη ψυχολογικά η στάση αυτή, αφού σε μία εποχή που ο κόσμος σταθερά «δεν έχει», είναι λογικό να θέλει να στερήσει από τους 'έχοντες' χρόνια τώρα αξιώματα, θέσεις, εξουσία, και όλες τις οικονομικές -και όχι μόνο- απολαβές που συνεπάγονται όλα τα παραπάνω. Είναι επίσης λογικό, όταν κανείς περιπλανιέται τόσο καιρό στο πουθενά μη μπορώντας να βρει λύσεις για όσα τον απασχολούν, να ψάχνει για πιο ελπιδοφόρες καταστάσεις και προτάσεις.
Και μέσα στο σκονισμένο, από ό, τι άφησε πίσω της η προεκλογική «μάχη», τοπίο, κυρίαρχες οι φιγούρες των χαμένων και των κερδισμένων αυτού του παιχνιδιού. Τις βλέπεις ακόμα να φιγουράρουν στα ταμπλό έξω απ' τα εκλογικά κέντρα, κουβαλώντας τον απόηχο των ημερών... Οι απερχόμενοι με τη θλίψη του ηττημένου ζωγραφισμένη μέσα και έξω τους, με το «τι έφταιξε» να πλανάται τριγύρω, και με το αίσθημα της απώλειας του ισχυρού παρελθόντος, του ισχυρού εαυτού τους, που γλίστρησε εν μία νυκτί σαν άμμος μέσα απ' τα χέρια τους. Οι επερχόμενοι με τον ενθουσιασμό της νίκης και ενός μέλλοντος που ανοίγεται σαν θάλασσα μπροστά τους (αρκεί να μην τους καταπιεί...) Έτσι είναι η δημοκρατία. Και εν τέλει, έτσι είναι η ζωή. Πάντα κάποιος χάνει, πάντα κάποιος κερδίζει. 'C' est la vie'. Όλα είναι εδώ, και όλα δεν είναι. Όλα ίδια, κι όλα αλλάζουν.
Οι φετινές εκλογές ας προβληματίσουν κι ας γεννήσουν ερωτήματα. Σε όλους. Οι «ηττημένοι» ας αναλογιστούν γιατί έφτασαν εδώ, ας μετρήσουν τα λάθη τους, κι ύστερα ας «απολαύσουν» -ναι, έτσι ακριβώς- όλα τα καλά που φέρνει μαζί της μια ήττα. Και, πραγματικά, δεν είναι λίγα. Είναι πολύτιμο στη ζωή το να χάνει κανείς. Οι «κερδισμένοι» πάλι ας δουν πώς θα αξιοποιήσουν τη νίκη τους αυτή πατώντας γερά στο έδαφος, κι ας αφοσιωθούν με πάθος σε όλα όσα προεκλογικά υποστήριξαν, και τα οποία συνέβαλλαν στο να αναδειχθούν νικητές. Οι καιροί είναι άγριοι και η ευθύνη τους μεγάλη για το έργο που αναλαμβάνουν. Η κοινωνία αυτή έχει «ανάγκη» μόνο από ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν. Και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για πισωγυρίσματα. Τώρα λοιπόν που οι πολίτες τούς έδωσαν με την ψήφο τους «φωνή» για να μιλήσουν, «δύναμη» για να δημιουργήσουν, ας το κάνουν. Τώρα όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Δεν χρειάζονται θαύματα και δεν υπάρχουν θαύματα που περιμένει κανείς να γίνουν σήμερα. Χρειάζεται πάθος για προσφορά, λαχτάρα για κάτι καλύτερο, ανοιχτά μυαλά, σπίθα... Και συνεχής αγώνας για αλλαγή, χωρίς περιορισμούς και χωρίς προϋποθέσεις. «Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει», είπε κάποτε ο Μαχάτμα Γκάντι, κι αυτό είναι ίσως το κυριότερο «προσόν» που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά σήμερα.

πηγη; https://www.facebook.com/dimitra.karayianni.1