26χρονου νεαρού Πακιστανού στα κρατητήρια του Α.Τ Σερβίων. Σήμερα 5 ημέρες μετά επικρατεί μία σιωπή σαν να θέλει κάποιος να αποκρύψει το γεγονός, σαν να μην έγινε τίποτα. Ακούγονται διάφορα σχόλια: «Ε και? Έφαγε πολλά χρόνια φυλακή και αυτοκτόνησε». «Σιγά, υπάρχουν και παιδιά που πεινάνε και δεν έχουν οικογένεια, τον Πακιστανό θα σκεφτούμε?». «Δεν πειράζει αυτός ήταν ξένος». Όταν είσαι ξένος για κάποιους μάλλον σημαίνει, ότι δεν έχεις όνειρα, δεν πρέπει να έχεις. Δεν έχεις δικαιώματα, δεν σου επιτρέπω να έχεις, εγώ ο ανώτερος και ο περισσότερο άνθρωπος από εσένα. Ποιος είσαι εσύ ξένε που ζητάς να ζήσεις? Όχι φυσικά, και δεν σου αξίζει. Πόσο με τρομάζουν αυτές οι σκέψεις των ανθρώπων!
Γεννιέσαι λοιπόν στο Πακιστάν και αναζητάς μία καλύτερη ζωή, έχεις από μικρό παιδί όνειρα και θέτεις στόχους. Στην χώρα σου είναι αδύνατο να επιβιώσεις και ξεκινάς το ταξίδι. Ένα ταξίδι αποχωρισμού από τον τόπο σου, την οικογένεια σου, τα παιδιά σου. Θρηνείς, αλλά λες θα φύγω, θα ακολουθήσω το δρόμο για να βοηθήσω αν όχι εμένα, τα παιδιά μου, την οικογένεια μου, αυτούς που με τόσο πόνο αφήνω πίσω μου. Να ζήσω με αξιοπρέπεια. Να βοηθήσω και αυτούς να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Μεγαλείο ψυχής. Αλλά η ελπίδα δεν έχει χαθεί, θα τον βρώ τον δρόμο μου.
Το ταξίδι? Δύσκολο. Θα σε εκμεταλλευτούν, κάποιοι θα σε φέρουν αντιμέτωπο ακόμη και με το θάνατο εάν δεν τους πληρώσεις, σου πουλάνε όνειρα, σε ξεπουλάνε, θα σου φερθούν κυριολεκτικά, όπως ένα σκουπίδι. Το αντέχεις και αυτό. Κάποιοι καταφέρνουν και φτάνουν στον προορισμό τους. Εργάζονται σκληρά για το μεροκάματο που δε φτάνει ούτε για το ψωμί τους. Η ελπίδα όμως παραμένει, γιατί το όνειρο για μια ανθρώπινη ζωή, που όλοι άλλωστε δικαιούμαστε είναι πολύ δυνατό.
Σε πιάσανε χωρίς χαρτιά και οι εργοδότες να εκμεταλλεύονται την εργασία σου. Οι εργοδότες δεν έχουνε κάνει κάτι κακό. Εσύ, ναι εσύ έχεις κάνει το έγκλημα, γιατί αναζήτησες το όνειρο σου και θα κρατηθείς για 1 χρόνο μέσα, στοιβαγμένος στα Κέντρα Κράτησης ή στα κρατητήρια ενός αστυνομικού τμήματος. Και όμως η ελπίδα, τώρα εκεί χάνεται, μέσα στις άθλιες αυτές συνθήκες διαβίωσης. Εκεί με τα βρώμικα σεντόνια σου, με ένα κατεστραμμένο στρώμα, χωρίς να βλέπεις το φως της ημέρας στις περισσότερες των περιπτώσεων, χωρίς να έχεις κανένα δικαίωμα. Βιώνεις την απόλυτη στέρηση. Ποιος είσαι εσύ που ζητάς κιόλας?
Και όμως εγώ θα σας πω, πως αν επισκεφτείς αυτούς τους ανθρώπους και σου μιλήσουνε για όλα αυτά, λυγίζεις. Σε κοιτάνε μέσα στα μάτια με αγωνία, κρέμονται από τα χείλη σου για όλα αυτά που θα ακούσουν από εσένα.
Το βλέμμα τους? Μία τεράστια απόγνωση, αλλά με τόσο σεβασμό, με τόση εκτίμηση απέναντι σου και με τόση έκπληξη παράλληλα που κάποιος ήρθε για να τους βοηθήσει. Ντρέπονται για την βοήθεια, σε ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους για αυτά δυστυχώς τα τόσο λίγα που μπορείς να τους προσφέρεις. Για τα αυτονόητα δηλαδή. Φεύγω και με πιάνει θυμός και οργή. Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει με αυτό τον τρόπο να στερήσει την ελευθερία και τα όνειρα ενός ανθρώπου?
Και ένα πρωί χάθηκες τόσο άδικα, βάζοντας τέλος στην ζωή σου. Έτσι όπως θα χαθούμε όλοι μας με κάποιο τρόπο, όταν δεν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, όταν δεν είμαστε όλοι μαζί, όταν νομίζουμε ότι εμείς είμαστε οι ανώτεροι, οι κοινωνικά σωστοί που πρέπει να προστατεύσουμε την καθαρότητα των ανώτερων αυτών στοιχείων που νομίζουμε ότι διαθέτουμε. Και όταν αυτή η ιστορία μας θυμίσει κάτι και από τον δικό μας αγώνα επιβίωσης, τότε σας ρωτώ: Για εμάς ποιος θα είναι εδώ?
Καλό ταξίδι φίλε μας!!
Η Βαβλιάρα Αναστασία είναι Κοινωνική Λειτουργός*