Χωρίς βιασύνη, μεθοδικά και επίμονα επιβάλουμε , στο σώμα και την ψυχή μας ,ένα πρόγραμμα με στερήσεις και κανόνες. Για να βγει αυτό που πιστεύουμε ότι μας κάνει καλό. Μάλιστα έχουμε και την ικανοποίηση ότι βγήκε το δικό μας! Ισχυριζόμαστε ότι ήμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας όταν βάζουμε κάτι στο νου μας. Τα καταφέρνουμε και λυγίζουμε μπροστά στο πρέπει και στο μη. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και τα απρόοπτα. Τα τυχαία και τα χαριτωμένα. Αυτά που αρχικά σε ξαφνιάζουν και σε αναστατώνουν. Αλλά που τελικά ακριβώς επειδή δεν τα περιμένουμε τελικά βγαίνουν πιο πετυχημένα από τα προγραμματισμένα. Που ξεχωρίζουν και στις αναμνήσεις. Επειδή δεν ήταν στο πρόγραμμα.
Μια τέτοια περίπτωση βίωσα πριν λίγες ημέρες όταν ξεκίνησα για το ναό της μόρφωσης και της ψυχαγωγίας. Για την Παλαιά Επίδαυρο. Εκεί που όλοι οι θεατρολόγοι και οι φιλόδοξοι φοιτητές τρέχουν να αφουγκραστούν. Την Τέχνη. Η ιδέα, να δροσιστούμε και να κολυμπήσουμε πριν να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, προέκυψε ξαφνικά και κέρδισε εύκολα το φιλοθεάμων κοινό. Ακολουθήσαμε μία πινακίδα για την Νέα Επίδαυρο, στο δρόμο και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία φτάσαμε κοντά σε μία καταπληκτική θάλασσα. Καταγάλανη και πεντακάθαρη. Στο λιμανάκι υπήρχαν αρκετά σκάφη και όλοι έδειχναν να γνωρίζονται αναμεταξύ τους. Δύο τρία καφενεία και μία καφετέρια που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις .Να φάμε καλά και νόστιμα το μεσημέρι. Πιάσαμε θέση σε ένα τραπέζι και δηλώσαμε τις προθέσεις μας. Στον καταστηματάρχη. Συνεννοηθήκαμε για την ώρα έναρξης του συμποσίου και όλα κυλήσανε ομαλά. οι ξαπλώστρες ήταν δωρεάν. Μόλις βουτήξαμε νοιώσαμε πολύ ευχάριστα ,στο πετσί μας, την πάλη ανάμεσα σε ένα ζεστό και ένα κρύο ρεύμα. Στην επιφάνεια κρύωνες, στο βάθος ζεσταινόσουν. Ανάλογα ,με τα γούστα σου, επέπλεες ή κολυμπούσες στα βαθιά. Χάρμα!
Μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση η ύπαρξη μιας ράμπας για τα αναπηρικά αμαξίδια. Γέλασα με τα παιδάκια που τρέχανε, με τα κουβαδάκια τους, για να γεμίσουν λακκούβες μέσα στην αμμουδιά. Συγκινήθηκα με τους δύο υπερήλικές που ήταν ξαπλωμένοι στην ψάθα τους και μιλούσαν χαμηλόφωνα. Η κυρία χάιδευε διακριτικά τα λιγοστά μαλλιά του συζύγου ενώ αυτός μιλούσε για το γνώριμο, σε όλους τους Έλληνες ,θέμα. Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στην καθημερινότητά μας. Πιο κάτω, στην σκιά μιας ιτιάς ένα κύριος είχε βάλει το περιποιημένο ουζάκι του και απολάμβανε τις ελίτσες και τις ντομάτες του. Με λίγη ρίγανη και μπόλικο ελαιόλαδο. Το ντους μας έγινε, πίσω από την καλαμωτή ,με το λάστιχο που ποτίζανε το μποστάνι τους. Ένοιωσα μικρή και ασήμαντη παιδούλα στις οικογενειακές διακοπές μας .Στην Μαύρη Θάλασσα. Στην Ρουμανία. Μόλις καθίσαμε στο τραπέζι ήρθαν οι λιχουδιές. Και το τσιπουράκι χωρίς γλυκάνισο. Τηγανητά νόστιμα ντόπια κολοκυθάκια και μελιτζάνες με ένα δροσερό τζατζίκι δίπλα τους. Τα τραγανά καλαμαράκια και οι τηγανητές μεγάλες και ασχημάτιστα κομμένες πατάτες συμπλήρωσαν ευχάριστα το γεύμα μας. Το ζυμωτό ψωμί εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα επειδή ήταν και ζεστό και εύγευστο. Τα πιάτα μας άδειασαν γρήγορα και αποτελεσματικά .Το αποκορύφωμα ,του γεύματος ΄΄ εργασίας΄΄, ήταν το κέρασμα, από το κατάστημα, φρέσκου πεπονιού και γλυκού περγαμόντου. Το απρόοπτο τσιμπούσι μας κοντά στην θάλασσα ( Παρ΄αθίν αλός) βγήκε πιο επιτυχημένο από ένα προγραμματισμένο επειδή δεν μπορείς να υπολογίσεις την νοστιμιά και την χάρη ενός απλού και όμορφου μεσημεριανού .
