Έχω λόγους που το λέω. Πρώτα - πρώτα, γιατί η παράσταση της ομάδας "Εν Δυνάμει" «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα», που βασίστηκε σε μια σειρά από καθημερινές, "ξεχωριστές" ιστορίες για την αναπηρία, τη διαφορετικότητα και τους ανθρώπους γύρω από αυτήν όπου και να παρουσιάστηκε, άφησε αποθέματαα ευαισθησίας και πήρε γενναιόδωρες προτροπές για τα καλύτερα που θα ρθουν.
Θα θυμίσω τη συγκεκριμένη παράσταση με ένα κείμενο που έγραψα πριν ένα εξάμηνο. Παρένθεση.
Δεν υπάρχουν επίθετα. Τα επίθετα είναι η πιο παραπλανητική μεριά της γλώσσας. Κανείς δεν είναι κανονικός, κανείς δεν είναι ιδιαίτερος, περιθωριακός, όμορφος, άσχημος, κακός, καλός κτλ. Τα επίθετα δεν αφήνουν περιθώρια για μεταμέλεια. Είναι αυστηρά τα δεσμά τους. Χωνέψτε το: είμαστε όλοι άνθρωποι. Όλοι εν δυνάμει είμαστε όλα. Εγώ ας πούμε, αν μου δηλητηριάσουν τον αγαπημένο μου σκύλο, θα γίνω δολοφόνος. Θα με καταδικάσετε στριμωχνοντάς με στο καλούπι του κακού; Ο μικρός μου αδερφός γεννήθηκε με 7 δάχτυλα. Τρία λιγότερα στο αριστερό του χέρι. Εγώ γράφω σκιαχτερά γράμματα, αυτός είναι ένας ζωγράφος. Τίποτα δεν τον αγχώνει και δεν στέκεται σε καμία ουρά περιμένοντας τη στάμπα που θα τον διαφοροποιήσει από τους άλλους με τα 2 χέρια, 2 πόδια, 1 κεφάλι κτλ. Η Μέγκαν γεννήθηκε με αυτισμό. Δε λέω αυτιστική, λέω γεννήθηκε με αυτισμό.. Η Μέγκαν μένει απέναντί μας. Όταν την μαλώνουν, βγαίνει στο μπαλκόνι και τραγουδάει. Την κοιτάζω από το παράθυρο και καμιά φορά της πετάω σαίτες με το εξής μήνυμα: "Μέγκαν, συνέχισε, απέναντι υπάρχει ένα κοινό που σε ακούει φανατικά". Θα το ξαναπώ, είμαστε όλοι άνθρωποι και τα μπορούμε όλα. Ποιος διαφωνεί;
Μετά από όλα αυτά, τα ωραία, τις υποσχέσεις για ζωή και δημιουργία, τις χαρές και τα χειροκροτήματα και λίγο πριν πει "γεια" αυτή η χρονιά, η Ελένη Δημοπούλου έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης. Και τώρα ξανα- αρχίζουν όλα.
Λίγα, παραπάνω λόγια, για την Ελένη Δημοπούλου
Βασικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης" από το 1987, η Ελένη Δημοπούλου μαθήτευσε σε ένα ουσιαστικό θέατρο όπου η δύναμη της συλλογικότητας πολλαπλασίαζε το αθροιστικό αποτέλεσμα της ατομικής συμμετοχής των καλλιτεχνών. Μετά από 37 συνεπή και πιστά χρόνια στο χώρο του θεάτρου υπηρέτησε την θεατρική τέχνη από όλες τις θέσεις (ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη, καθηγήτρια υποκριτικής, καλλιτεχνική διευθύντρια, οργάνωση παραγωγής, ιδρύτρια νέων δυναμικών καλλιτεχνικών σχημάτων, επιμελήτρια σημαντικών θεατρικών δράσεων, οργάνωση σεμιναρίων, συντονίστρια θεατρικών φεστιβάλ κ.α ).
Απόκτησε την κατάλληλη εμπειρία και γνώση δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο Νικηφόρος Παπανδρέου, ο Νίκος Χουρμουζιάδης, ο Απόστολος Βέττας, η Ρούλα Πατεράκη, κ.ά. Παράλληλα ακολούθησε τις σύγχρονες θεατρικές ανησυχίες και τάσεις νέων σκηνοθετών καθώς υπήρξε συντελεστής παραστάσεων που άφησαν ένα «καθαρό» στίγμα στην διαμόρφωση της νεωτερικότητας της θεατρικής Τέχνης. Εργάστηκε με πολύ νέους δραματουργούς και σκηνοθέτες που αντιστέκονται στο δυσμενές καλλιτεχνικό κλίμα της εποχής μας και ξεχωρίζουν για την ποιότητα των προτάσεών τους, όπως η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου, η Χριστίνα Χατζηβασιλείου, ο Γιάννης Μόσχος, ο Γιάννης Καλαβριανός, η Δήμητρα Χουμέτη κ.ά.
Είναι παντρεμένη με τρία παιδιά. Κάτοικος Θεσσαλονίκης που τώρα επιθυμεί να κάνει την πόλη της Κοζάνης το δεύτερο σπίτι της. Εργάζεται στο χώρο των Τεχνών από τότε που γνωρίζει τον εαυτό της. Έχει μεγάλη εμπειρία και γνώσεις
γύρω από την "εφεύρεση ", την υλοποίηση και τον συντονισμό δράσεων που αφορούν την πόλη και τους
κατοίκους της. Το έργο που έχει καταθέσει όλα αυτά τα χρόνια κατέχει μια αρκετά σημαντική και αξιόλογη θέση. Τέλος η συνεχής και αδιάλειπτη συνεργασία της με νέους καλλιτέχνες την βοηθάει να είναι ενήμερη και ανοιχτή σε νέες καλλιτεχνικές αναζητήσεις.
Οραματίζεται ένα θέατρο άμεσο, ζεστό, οικείο, αληθινό και παράλληλα ανήσυχο, ασυνήθιστο, δυναμικό. Ένα θέατρο που βρίσκεται εκεί που γεννιούνται οι καλές και θετικές σκέψεις, που διεκδικεί τη θέση του στα σύγχρονα καλλιτεχνικά γεγονότα της εποχής του και ταυτόχρονα εκπροσωπεί το γενέθλιο τόπο του.