Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΚΑ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ:

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Φίλες και φίλοι

Όπως έχει αρχή και τέλος η ίδια η ζωή, έτσι και η δική μου δραστηριότητα στην εργασία και στο συνδικάτο, είχε αρχή και έφθασε στο τέλος. Μετά από μακρύ δρόμο, ο Θεός με αξιώνει να φθάσω στο τέλος της εργασιακής μου απασχόλησης και συνδικαλιστικής μου ιδιότητας. Ιδιότητα που με τιμή μου έδωσαν οι χιλιάδες εργαζόμενοι, που είναι μέλη του Σωματείου ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, η παράταξή μου η ΔΑΚΕ και βέβαια όλοι οι συνάδελφοι από τις άλλες παρατάξεις που λειτουργούν σε αυτό το μεγάλο, πολυπαραταξιακό, αγωνιστικό σωματείο.

Ως εργαζόμενος στον ΑΗΣ Πτολεμαΐδας, από την πρώτη στιγμή είχα στο πλευρό μου συναδέλφους, που ήταν αυτό που λέμε ¨καλά παιδιά¨. Πολύ γρήγορα έγιναν φίλοι και με κάποιους από αυτούς συνδεθήκαμε ακόμα περισσότερο με τον κρίκο που δημιούργησαν μεταξύ μας οι δύσκολες συνθήκες εργασίες και η ανάγκη να διεκδικήσουμε τα δίκαια και αυτονόητα  σε έναν δύσκολο χώρο εργασίας. Με λίγα λόγια ήταν η ανάγκη να συνδικαλιστούμε, να υπηρετήσουμε το Συνδικάτο και τους χιλιάδες εργαζόμενους που εκφράζονται μέσα από αυτό, με ήθος, με συνέπεια, με αξίες, με ενδιαφέρον και αγάπη για τους συναδέλφους, την επιχείρηση και την τοπική κοινωνία, που εκ των πραγμάτων συνδέθηκε και συνδέεται με το Συνδικάτο. Η ανάγκη δηλαδή να  αναπτύξουμε μία κοινή δράση, που θα μας επέτρεπε να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο. Που θα μας επέτρεπε να βελτιώσουμε συνθήκες, να δημιουργήσουμε νέες προϋποθέσεις, να θέσουμε νέες βάσεις, να πράξουμε – τέλος πάντων - όλα όσα οφείλει να πράττει όποιος θέτει τον εαυτό του στην διάθεση του Συνδικαλιστικού χώρου.

Η πορεία μου ξεκίνησε από το Ενωτικό Συνδικάτο (με πολλούς αγώνες και μεγάλη ιστορία), έτσι ήταν τότε η δομή του Συνδικαλιστικού κινήματος στην περιοχή μας (Ενωτικό Συνδικάτο και Σωματείο Λιγνιτωρύχων). Στην πορεία όμως η ανάγκη για κοινό αγώνα, για επίλυση των προβλημάτων του λεκανοπεδίου, των εργαζόμενων, της κοινωνίας, οδήγησαν στη δημιουργία του πολυπαραταξιακού  ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ, του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος. Με αργά, σταθερά και μετρημένα βήματα – όπως εξάλλου έκανα πάντα στη ζωή μου εκ χαρακτήρα - και πλαισιωμένος από συναδέλφους, που όλοι μαζί πραγματικά αγαπήσαμε τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ, καταφέραμε τελικά –παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες- να βάλουμε τις γραμμές και τα όρια της πορείας μας, προκειμένου η λειτουργία μας να είναι αποτελεσματική και ικανοποιητική για όλους. Για όλους αυτούς που μας  χτυπούσαν την πόρτα για να δηλώσουν την αγωνία, το πρόβλημα, την ανησυχία, την στήριξη και την αγάπη τους.

Στη ζωή μου δεν συμβιβάστηκα με μετριότητες, δεν σταμάτησα στα δύσκολα, δεν αποχώρησα αμαχητί. Λειτουργώντας μέσα στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ, ήρθαμε αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα, πολλές καταστάσεις, πολλές προκλήσεις τις οποίες και μετρήσαμε,  θέλω να πιστεύω σωστά και κάθε φορά κάναμε και τα ανάλογα βήματα στα οποία καταλήγαμε συλλογικά, έπειτα από συζήτηση, εκτίμηση των πραγμάτων και έχοντας σταθμίσει όλες τις παραμέτρους. Τελικά θέλω να  πιστεύω ότι τα καταφέραμε καλά. Ακόμα και τα λάθη που έγιναν -μικρά και μεγάλα- λειτούργησαν σχεδόν πάντα παραδειγματικά ενώ σε συνδυασμό με την αυτοκριτική διάθεση που με διακρίνει και φυσικά και με την συνδρομή των συνεργατών, συναδέλφων και φίλων κατάφερνα στο τέλος να τα βλέπω θετικά, αφού είχαν και αυτά κάτι να προσδώσουν στην όλη πορεία.

Έχοντας διαγράψει μία πορεία μέσα στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ, η οποία πέρασε από πολλά στάδια και έχοντας πραγματικά πιστέψει στην δύναμη και τη δυναμική του σωματείου μου, σήμερα από τη θέση του συνταξιούχου πλέον, βλέπω ακόμα πιο ξεκάθαρα το τι έχουμε όλοι  μαζί καταφέρει. Γιατί μέσα στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ, ένα πολυπαραταξιακό σωματείο, όταν έφθανε η ώρα του αγώνα και της διεκδίκησης, λειτουργήσαμε πάντα σαν μία ομάδα. Χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς ατομικά συμφέροντα, χωρίς υποκρισία. Η αναγνωρισημότητα της προσφοράς του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο θα πρέπει να μας κάνει όλους υπερήφανους. Τα ζητήματα της βιωσιμότητας της Επιχείρησης, του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, του Ασφαλιστικού, της ασφάλειας στην εργασία, της στήριξης του λιγνίτη, η ένταξη στον παραγωγικό σχεδιασμό δύο λιγνιτικών μονάδων στην Πτολεμαϊδα και στην Μελίτη, οι παρεμβάσεις για βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών και ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης ΔΕΗ – Τοπικές Κοινωνίες, οι προσλήψεις, οι εργασιακές σχέσεις ήταν οι βασικοί άξονες των διεκδικήσεών μας.

Λίγο πριν την αποχώρησή μου –χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι περνάω στην αντίπερα όχθη, εγκαταλείποντας το ενδιαφέρον μου για την πορεία του Σωματείου- θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για όλα όσα ακούσια έπραξα και προκάλεσαν στενοχώρια σε κάποιους ανθρώπους. Εσκεμμένα δεν έγινε τίποτα, απλά υπάρχουν στιγμές που για να πετύχουμε αυτό που ξέρουμε εμείς και οι συνεργάτες μας ότι είναι το πρέπον, θα πρέπει δυστυχώς να υποστούμε και δυσάρεστες μερικές φορές συνέπειες.

Φεύγω με την ψυχή μου πλήρη για την προσπάθεια που από κοινού κάναμε. Με την συνείδηση καθαρή για αυτά που πράξαμε και πάνω από όλα φεύγω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί μόνο έτσι αισθάνομαι ότι θα μπορώ να σας βλέπω όλους κατάματα, με καθαρό βλέμμα.

Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά. Εργαζόμενους, συνδικαλιστές, Διευθυντικά και Διοικητικά στελέχη της επιχείρησης, θεσμικούς φορείς, τοπικούς παράγοντες, εκπροσώπους του τύπου και φυσικά όλους μου τους συνεργάτες που λειτουργήσαμε καθημερινά στα γραφεία του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ, για τη συνεργασία που είχαμε και την ανοχή που δείξατε στο πρόσωπό μου στις τυχών διαφωνίες που είχαμε, στα λάθη  που τυχών έγιναν  και στις παραλείψεις.

Καλώ όλους τους εργαζόμενους, ακόμα και αυτή τη στιγμή της αποχώρησής μου που κανένα συμφέρον και καμία σκοπιμότητα δε μπορεί να έχω,  να συσπειρωθούν γύρω από το Σωματείο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, να ενισχύσουν την δύναμη του με την δυναμική τους, να στηρίξουν τους αγώνες του σωματείου, γιατί είναι το μόνο υγειές, άφθαρτο, διαφανές, δυναμικό, αγωνιστικό και αξιόπιστο σωματείο που μπορεί να δημιουργήσει προοπτικές και προϋποθέσεις για τους ίδιους τους εργαζόμενους, την Επιχείρηση, την τοπική κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να υποκύπτουν στις Κασσάνδρες και τους ψευτοσυνδικαλιστές που επιβουλεύονται τα συμφέροντα τους στην παραγωγική διαδικασία αλλά και τα συμφέροντα της ίδιας της περιοχής. Οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να υποκύπτουν στις πιέσεις που δέχονται, στις ψεύτικες υποσχέσεις και τα ωραία λόγια που αποσκοπούν μόνο και μόνο στην ένταξή τους σε σωματεία του κέντρου ή μικρά σωματεία της περιοχής με εντελώς ιδιοτελείς σκοπούς και στόχους που αποδυναμώνουν την τοπική φωνή.   

Ενταχθείτε όλοι οι εργαζόμενοι στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ γιατί στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ: ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ