για να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν όλο αυτόν τον κυκεώνα των νόμων και των διατάξεων που ένας πολίτης μόνος απέναντι στο κράτος είναι αδύνατον να διαχειριστεί για να προστατευθεί. Και το σκεφτόμουν διότι εκεί, στην Υπηρεσία ασύλου, στις σκάλες τριών ορόφων και στους διαδρόμους, ήταν πολλοί, προφανώς της ασφάλειας, χωρίς στολή, οι οποίοι βρίσκονταν μόνο εκείνη την ημέρα όπως μάθαμε στον συγκεκριμένο χώρο αναμένοντας την άφιξη του Τούρκου αξιωματικού. Στον ίδιο χώρο κινούνταν οι υπάλληλοι της υπηρεσίας ασύλου που διεκπεραίωναν τις διαδικασίες παρελκυστικά -πήγαιν’ έλα, χωρίς ενημέρωση- μπροστά σε έναν πολίτη μόνο και μάλιστα πρόσφυγα, που είχε να αντιμετωπίσει όλο το πλέγμα της νομοθεσίας και των κυβερνητικών μεθοδεύσεων με μόνη ουσιαστική συμπαράσταση τους συνηγόρους του, δυο νέες γυναίκες εκείνη τη στιγμή με συγκρότηση και σθένος. Πραγματικά αξιοθαύμαστες.
Αυτά σκεφτόμουν και έμαθα στον δρόμο τηλεφωνικά για τη σύλληψη. Δηλαδή, έτσι ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, με πλήρη ανατροπή των δεδομένων που ίσχυαν λίγα λεπτά πριν, αφού οι συνεννοήσεις ήταν για το πού θα βρίσκεται αφού θα αποχωρήσει ώστε να προστατεύεται, ο πολίτης αυτός και πρόσφυγας, συλλαμβάνεται χωρίς να του επιδοθεί καμία κατηγορία από ανθρώπους που δεν φέρουν κανένα διακριτικό και μεταφέρεται με αυτοκίνητο. Και αφού με παραπειστικό τρόπο είχαν απομακρυνθεί άλλοι που τον συνόδευαν. Ο δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών περιγράφει ως εξής τη σκηνή: «Ο Τούρκος στρατιωτικός αντέδρασε με έκπληξη και διαμαρτυρίες όταν τον έπιασαν οι αστυνομικοί και στη συνέχεια τον έσερναν στους διαδρόμους της υπηρεσίας, μαζί με τη δικηγόρο του, που είχε γαντζωθεί επάνω του.»
Και αντί αυτή η διαδικασία να ανησυχήσει βαθειά κάθε δημοκρατικό πολίτη, με έκπληξη διαπίστωσα ότι σε σχόλια εδώ κυριαρχούσε η χλεύη, η υποτίμηση, η ευκολία και η απαξίωση αυτών που κατήγγειλαν τα φαινόμενα αυτά. Τα περισσότερα βέλη (αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις τη χυδαιότητα) συγκέντρωσε ο Απόστολος Δοξιάδης. Ένας άνθρωπος που ανέδειξε αυτό το θέμα με το κύρος του και το πάθος του. Ποιος αμφιβάλλει ότι αν δεν ήταν ο Δοξιάδης και όσοι κινητοποιήθηκαν δίπλα του, άνθρωποι επίσης με κύρος, από τον Μιχάλη Σταθόπουλο έως τον Σταύρο Τσακυράκη για να αναφέρω μόνο δύο που πήγαν και στα δικαστήρια, αυτό το θέμα μπορεί και να είχε ήδη «λυθεί» ή να πέρναγε στα ψιλά -κάποιοι βέβαια θα ήθελαν ακριβώς αυτό- αφού οι δικαιωματιστές της κυβέρνησης δεν ενδιαφέρθηκαν; Ειρωνεύτηκαν επίσης τις καταγγελίες του Δοξιάδη ότι αντιλήφθηκε να τον παρακολουθούν. Προφανώς θα πιστεύουν ότι ζούμε σε ένα κράτος που δεν γίνονται παρακολουθήσεις αφού ανέλαβε η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όταν το κράτος και οι υπηρεσίες του δεν ξέρουν πού βρίσκεται ο Τούρκος αξιωματικός που αφέθηκε ελεύθερος όταν του χορηγήθηκε άσυλο. Και αντί να τους ανησυχεί αυτό (ότι καταγγέλλονται παρακολουθήσεις από πολίτες που δεν έχουν κάνει τίποτε), τους ενοχλεί ο Δοξιάδης. Το λες πολιτικό αισθητήριο και sense of proportion.
Οπότε θέλω να εκφράσω την εκτίμησή μου στον Θ. Χειμωνά για την τόλμη του και την ανάδειξη του σημαντικού στο άρθρο του, αλλά και στον Αντώνη Καφετζόπουλο και Δημήτρη Λιγνάδη για αντίστοιχα σχόλιά τους.
πηγη: https://www.facebook.com/vakindi/posts/1818475804851759