Αρχικά το καλό θα μπορούσε να είναι ότι η ΟΠΑΠ Α.Ε. είναι μία κερδοφόρα επιχείρηση, με εκτίμηση για το 2010 ότι τα κέρδη της θα αγγίξουν περίπου τα 575 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο τζίρος, αν και ελαφρά μειωμένος θα περάσει τα 5,1 δις ευρώ. Αν υπολογίσουμε ότι η συμμετοχή του κράτους ανέρχεται στο 34 % και κάτι, τότε με απλές μαθηματικές πράξεις βρίσκουμε το οικονομικό αποτέλεσμα που πάει στο ταμείο.

Ακόμα ένα καλό, θα λέγανε πολλοί, είναι το λεγόμενο «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΡΙΣΜΑ» που επιστρέφει η εταιρεία σε διάφορες δραστηριότητες. Κατασκευάζει αθλητικές εγκαταστάσεις, κέντρα υγείας, σχολεία, χρηματοδοτεί γεγονότα ποικίλης ύλης (από φιλανθρωπικά γκαλά μέχρι θεατρικές παραστάσεις) και γενικότερα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να φκιασιδώσει το άσχημο πρόσωπο που έχει κάθε εταιρεία που ασχολείται με τον τζόγο.
Τέλος κάποιοι θα πουν ότι προάγει τόσα χρόνια τον ελληνικό αθλητισμό (... κατά βάσει το ποδόσφαιρο... λόγω του πακέτου!!!) που στο γενικότερο κλίμα της ελληνικής αμφιθυμίας μεταφράζεται, από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου μέχρι τα γνωστά σκηνικά των νταβατζήδων προέδρων, των στημένων αγώνων και της βίας.
Αντιστρέφοντας το αρχαίο ρητό ουδέν κακό αμιγές καλού σε ουδέν καλόν αμιγές κακού, μπορούμε ξεκάθαρα να αναγνώσουμε μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση.

Η Ελλάδα ξοδεύει πάνω από 15 δις στον τζόγο και επιτρέψτε μου να μην κάνω την ανόητη διάκριση ανάμεσα σε νόμιμο και παράνομο, για το λόγο ότι η παθολογική εξάρτηση του ατόμου που τζογάρει, δεν διαφοροποιείται όταν καλύπτεται από το νομικό πλαίσιο. Αυτό σημαίνει ότι κατέχουμε μία από τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, μιας και η κατά κεφαλήν δαπάνη για το τζόγο το 2009 κυμαίνεται στα 860 ευρώ. Τα παραπάνω νούμερα μεταφράζονται σε χιλιάδες περιπτώσεις κατεστραμμένων συνανθρώπων μας, που δεν τους «έκατσε» και σε χιλιάδες άλλα θύματα που παθητικά όσο και να περιμένουν δεν θα τους «κάτσει». Όμως το σημαντικότερο είναι ο βομβαρδισμός των διαφημιστικών μηνυμάτων από τα αγορασμένα ΜΜΕ, και η πλύση εγκεφάλου που δέχονται οι νέοι άνθρωποι, παρουσιάζοντας έναν ψεύτικο-γυαλιστερό κόσμο, κλείνοντάς τους το μάτι για να τζογάρουν και για να τον αποκτήσουν, πάντα με τις ευλογίες του κράτους και των νόμων.

Έτσι λοιπόν, μετά από όλα τα παραπάνω και πάντα με τις συμβουλές των ειδικών ξεκινάει η κρατική μπαρμπουτιέρα το χτίσιμο του κοινωνικού προσώπου. Χτίζει και διαφημίζει, χρηματοδοτεί και πάλι διαφημίζει. Ξεχνάει όμως τεχνηέντως να αναφέρει, στα έξυπνα διαφημιστικά σποτ, ότι τα λεφτά που χρηματοδοτούν τα έργα, είναι λεφτά συμπολιτών μας που τα έχασαν πέφτοντας θύματα στην καλοστημένη παγίδα του ΟΠΑΠ και του κράτους.

Πρέπει να δοθούν απαντήσεις από το αρμόδιο πολιτικό προσωπικό τώρα που επίκειται η «σταδιακή» απελευθέρωση του τζόγου για πώς θα προστατέψει τους πολίτες ; Θα επιδείξει την ίδια ευαισθησία προβάλλοντας κοινωνικά μηνύματα όπως κάνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις του τσιγάρου και του αλκοόλ ή θα σφυρίζει αδιάφορα ποντάροντας με τη σειρά του στις υψηλές αποδόσεις.

Ο ΟΠΑΠ του 2011 δεν έχει καμία σχέση με τον «ακίνδυνο» ΟΠΑΠ της δεκαετίας του 60΄. Το ΠΡΟ-ΠΟ με τους 13 αγώνες που άλλοτε ψυχαγωγούσε το λαϊκό κόσμο και στήριζε τις ομάδες που πίστευαν στη φανέλα σήμερα μεταλλάχθηκε σε μια ντουζίνα καλοστημένων παιχνιδιών που αρπάζουν τα λεφτά των ανυποψίαστων, δημιουργώντας παράγκες.

Παρόλο τη μεγάλη προσπάθεια των διαφημιστών να συνδέσουν τον ΟΠΑΠ με έννοιες όπως του πολιτισμού, του περιβάλλοντος, της παιδείας, της υγείας, του οράματος, εκπορνεύοντας τις λέξεις, δεν θα τα καταφέρουν γιατί ότι είναι κακό για τους πολίτες δεν είναι καλό για κανέναν.