Όταν ήμασταν μικρότεροι μας έλεγαν πως αν δεν καθόμασταν φρόνιμοι θα ερχόταν μια μάγγισα, ένας γέρος, ένας ξένος κύριος, ένας κάποιος μπαμπούλας τέλος πάντων και θα μας τιμωρούσε! Τώρα που μεγαλώσαμε κι αυτό με την μάγισσα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό πια, έχουμε εφεύρει ένα νέο μπαμπούλα, τον “μέσο” αυτό πολίτη! Ότι και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε, αυτός θεωρεί πως είναι πια αργά, όποια διαφορετική γνώμη του πούμε, βρίσκει πως απειλείται η σταθερότητα στην καθημερινότητα του, κι όποια κίνηση τολμήσουμε να κάνουμε για αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας, είναι ο πρώτος που θα εναντιωθεί!

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, το γεγονός ότι φέρει τον τίτλο του “μέσου” του δίνει το αλάθητο του πάπα, είναι αυτός που κατέχει την μοναδική αλήθεια, είναι αυτός που απαγορεύεται να ξέρεις κάτι παραπάνω από αυτόν, να εκφράζεις κάτι παραπάνω από αυτόν, να νιώθεις κάτι παραπάνω από αυτόν, να νομίζεις κάτι παραπάνω από αυτόν ή και να προσπαθείς κάπως διαφορετικά απ’ αυτόν! Είναι παντού, κι ας μην τον έχει γνωρίσει ποτέ κανείς, κι ας μην τον έχει δει ποτέ κανείς! Ε λοιπόν να σας πω τι νομίζω; Οτί ο μέσος πολίτης δεν υπάρχει!

Λυπάμαι που θα σοκάρω πολιτικούς, παρατρεχάμενους, δημοσιογράφους, λαύρους ρήτορες που ευαγγελίζονται το κοινωνικό καλό,  συστημικούς, αντισυστημικούς και όποιον άλλον, εν πάση περιπτώση, σοκαριστεί, αλλά νομίζω πως ο “μεσος πολίτης” είναι ένα εύκολο άλλοθι, μια εύκολη λύση για να μην προσπαθούμε όσο θα μπορούσαμε, για να μην αλλάζουμε όπως θα θέλαμε και να μην προχωράμε όπως θα έπρεπε! Μία κοινωνία κύριοι, είναι αποτέλεσμα συνιστωσών και τάσεων που υπάρχουν μέσα σε αυτή, κι όχι ένας μέσος όρος, κι αυτός μάλιστα περιορισμένων δυνατοτήτων. Απλά δυστυχώς, τον εφηύραμε και τον χρησιμοποιούμε σαν εργαλείο για αποφάσεις και πράξεις τύπου Ε.Π.Ε. Πολιτικοί περιορισμένης ευθύνης, πολίτες περιορισμένης ευθύνης, αποφάσεις περιορισμένης ευθύνης, ιδέες περιορισμένης ευθύνης, πράξεις περιορισμένης ευθύνης.