Το μεγαλύτερο νησί του Αργοσαρωνικού με περίπου 39.220 κατοίκους το 2011. Η πρόσβαση ήταν εύκολη και η γρήγορη και ευχάριστη μεταφορά μας απέναντι ,στο νησί ,μας προετοίμασε θετικά για την βόλτα  μας.

   Η καλή οργάνωση της λειτουργίας των φεριμπότ και η σχετικά φθηνή μεταφορά 8,3 ευρώ (ο οδηγός είχε έκπτωση)μας προκάλεσε ένα μειδίαμα. ¨Όλα θα πήγαιναν καλά. Η πατρίδα του ομηρικού βασιλιά Αίαντα του Τελαμώνιου και του τραγικού ποιητή Ευριπίδη ήταν γεμάτη ανθισμένες παπαρούνες και οι βουνοπλαγιές της ήταν προσιτές για μια εύκολη και ευχάριστη πεζοπορία.

Έγινε διεθνώς γνωστή από την ομώνυμη Ναυμαχία που συνέβη το 480 π.Χ., ανάμεσα στους Έλληνες και στην Περσική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα την νίκη των Ελλήνων και το οριστικό τέλος στα σχέδια των Περσών να εξαπλωθούν στην Ευρώπη. Οι στόχοι μας ήταν ξεκάθαροι :το άγαλμα και το σπίτι του Α. Σικελιανού (έμεινε από το 1933-1950), ο τύμβος των Σαλαμινομάχων και φυσικά το πευκοδάσος αλλά ...δεν υπήρχε σαφή σήμανση. Κάθε δύο χιλιόμετρα βλέπαμε ξέχειλους κάδους σκουπιδιών σαν να είχαν απεργία οι εργάτες καθαριότητας του δήμου. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι αυτή η εικόνα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο νησί. Περιπλανηθήκαμε αρκετά, χάσαμε τον δρόμο και τελικά τα καταφέραμε.

Δυσκολευτήκαμε επειδή  μόνο ο ένας στους τέσσερις κατοίκους ήξερε προς τα που πέφτει το σπιτάκι του  ποιητή. Αναρωτηθήκαμε πως είναι δυνατόν ο δήμαρχος ή η πολιτιστική υπηρεσία να μην μεριμνήσει για την ανάρτηση πινακίδων για να διευκολύνουν τους επισκέπτες. Είδαμε, βγάλαμε φωτογραφίες και αναλογιστήκαμε τα αδύνατα σημεία του τουρισμού μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του νεκροταφείου των πλοίων, πίσω από το άγαλμα του Α. Βασιλείου των Σαλαμηνομάχων. Καμία επεξηγηματική πινακίδα με λίγα ιστορικά στοιχεία και φυσικά με το όνομα του γλύπτη. Μου προκάλεσε θλίψη αλλά και ερωτηματικά. Για τι δεν αξιοποιούνται αυτά τα κουφάρια πλοίων; Τα γερασμένα καραβιά δεν είναι εντελώς άχρηστα.