τον τρόπο τα κλιμάκια της Ν.Δ. που περιοδεύουν στη χώρα. Και συνέχισε: «Είναι δυνατόν να περιμένουμε να ακούσουμε "την αλήθεια" από πρόσωπα που εκλέγονται βουλευτές και υπουργοί από τη δεκαετία του '70 και του '90; Δεν υπάρχουν άλλοι; Δεν καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι βαρεθήκαμε να βλέπουμε στην πρώτη σειρά τις ίδιες και τις ίδιες μούρες;».
Τα συγκεκριμένα ερωτήματα, όπως διατυπώνονται από αυτόν που ονομάζουμε «απλό πολίτη», είναι το μεγάλο πρόβλημα των παλιών πολιτικών κομμάτων και συνολικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η αδυναμία ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού εδώ και χρόνια με θεσμικό τρόπο -με τη θέσπιση για παράδειγμα θητειών σε θέσεις ευθύνης- βοήθησε να αναδειχθούν όλες αυτές οι γραφικές πολιτικές φυσιογνωμίες που κάνουν πάρτι σήμερα σε όλο το πολιτικό φάσμα. Η χώρα βρέθηκε την ώρα της οικονομικής κρίσης χωρίς πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να απορροφήσει την οργή, να δώσει στο λαό πειστικές απαντήσεις και να τον καθοδηγήσει στην έξοδο από αυτή.
Η υποτίμηση του συστημικού κινδύνου από τα κουρασμένα παλικάρια της πολιτικής, η υπεράσπιση των προσωπικών πολιτικών κεκτημένων από ηγεμόνες, πρίγκιπες και βαρόνους, και η έλλειψη κουλτούρας αποχώρησης οδήγησαν στη συνολική απαξίωση των παλιών πολιτικών, ικανών και άχρηστων. Ετσι προέκυψε το «νέο» που καταλαβαίνουν πλέον όλοι ότι όχι μόνο είναι «πιο παλιό από το παλιό», αντιγράφοντας άγαρμπα όλες τις φαυλοκρατικές πρακτικές, είναι και πολλαπλώς επικίνδυνο ως παντελώς άσχετο με τη διαχείριση μικρών και μεγάλων ζητημάτων διακυβέρνησης.
Οι πολίτες, όπως δείχνουν πλέον όλες οι δημοσκοπήσεις, αντιλαμβάνονται ότι οι «αντισυμβατικοί» τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος της οικονομίας το μόνο που επέφεραν είναι η αύξηση του λογαριασμού. Καταλαβαίνουν ότι το παλιό πολιτικό σύστημα ευθύνεται μεν για τη λαθεμένη αντιμετώπιση μια σειράς από ζητήματα που οδήγησαν στην κατάρρευση, αλλά ταυτόχρονα δε έχει συμβάλει τα μέγιστα στο να βρίσκεται η χώρα ακόμα και τώρα τα χρόνια της κρίσης στην πρώτη τριαντάδα της παγκόσμιας οικονομικής κατάταξης και στην κορυφή των Βαλκανίων. Υπάρχει πλέον και η εμπειρία που δείχνει ότι όπου αφέθηκαν τα παλιά πολιτικά κόμματα να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, τα κατάφεραν. Μείναμε μόνο εμείς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση να συνεχίζουμε να κινούμαστε σε ρυθμούς οικονομικής ύφεσης και αύξησης των φόρων για να πιάσουμε τυφλούς δημοσιονομικούς στόχους πλεονάσματος.
Ο μύθος του «άλλου δρόμου» και του «ας τους δοκιμάσουμε και αυτούς» έχει καταρρεύσει. Μένει η αποτύπωσή του στο εκλογικό αποτέλεσμα όταν γίνουν εκλογές. Το πολιτικό όμως πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν υπάρξει ταυτόχρονα μια μεγάλη πολιτική συμφωνία όχι μόνο για αυτά που πρέπει να γίνουν για να ξεκολλήσει το κάρο της ελληνικής οικονομίας, αλλά και ενός νέου τρόπου πολιτικής συμπεριφοράς πολιτικών και πολιτών. Εδώ είναι το μεγάλο ζήτημα της αποχώρησης αφενός ενός πολιτικού προσωπικού που έχει μάθει αλλιώς, και αφετέρου η λειτουργία με κανόνες που θα στοχεύουν στην αποκατάσταση της σχέσης πολιτών και πολιτικών. Στην πολιτική δεν πρόκειται να μπουν νέα και ικανά πρόσωπα όσο οι πολιτικοί αποτελούν πτυελοδοχείο του οποιοδήποτε. Με τα κοινά δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθεί έντιμος και επιτυχημένος άνθρωπος όταν είναι συνδεδεμένη η ενασχόληση με τη λοβιτούρα και τη λαμογιά.
Είναι κοινό μυστικό ότι στην πολιτική βρίσκονται σήμερα οι παλιοί γιατί έχουν μάθει και δεν τους πειράζει τίποτα, διάφορα ψώνια με μωροφιλοδοξίες και πολλοί ανεπάγγελτοι που βιοπορίζονται μέσα από αυτήν. Ο κύκλος αυτός είναι δύσκολο να σπάσει, αλλά αυτό αν δεν συμβεί, δεν πρόκειται η χώρα και οι πολίτες της να βγουν στο ξέφωτο. Η οικονομική κρίση είναι πλέον καθαρά πολιτικής κατεύθυνσης. Η Ν.Δ. για να πει τις αλήθειές της και να δεσμεύσει τους πολίτες σε μια νέα πορεία χρειάζεται και τα αντίστοιχα πρόσωπα. Οσο δεν τα διαθέτει, θα αμφισβητείται. Και όσο είναι αντιπολίτευση η αμφισβήτηση αυτή μπορεί να μετατρέπεται απλώς σε συγκράτηση των εκλογικών της ποσοστών. Οταν γίνει όμως κυβέρνηση, αυτό το προσωπικό θα αποτελεί το βαρίδι που θα κρατά καθηλωμένη τη χώρα στην παρακμή και τη μιζέρια. «Το γέρικο γαϊδούρι δεν αλλάζει περπατησιά» και όσο δεν το αλλάζουμε, δεν μπορούμε να προσδοκούμε διαφορετική πορεία.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
