να βολοδέρνουν στο χωματόδρομο μπροστά στην θάλασσα. Στην παραλία. Στα Δίκελα. Έξω από την Αλεξανδρούπολη. Κάποιος τα είχε παρατήσει εκεί. Δίχως μάνα ,δίχως τροφή και δίχως μοίρα είχαν βγει στο δρόμο ζητώντας βοήθεια. Δίχως φωνή, δίχως κλάμα. Δύο μικρά τριχωτά κουβαράκια που όποιον έβλεπαν τον πλησίαζαν και κάνανε χαδούλες πιστεύοντας ότι θα τους προστατέψει ή θα τους πάει κοντά στην μανούλα τους.
Μόλις τα είδα λύγησα. Έκατσα δίπλα τους, τα πήρα αγκαλιά, τα χάιδεψα και προσπάθησα να βρω σε ποιών ανήκουν .Ρώτησα τους περαστικούς. Πήγα και σε δύο σπίτια μήπως είχαν φύγει από εκεί. Απάντηση δεν πήρα και ανταπόκριση δεν βρήκα. Κανείς δεν τα ήθελε, κανείς δεν τα διεκδικούσε. Εν τω μεταξύ είχαν βολευτεί καλά στην αγκαλιά μου και είχαν αποκοιμηθεί .Μου έκανε φοβερή εντύπωση που ο Μαυρούλης ροχάλιζε κιόλας. Δεν ήξερα ότι τα σκυλιά ροχαλίζουν και με πιάσανε τα γέλια. Αναγκάστηκα και τα πήγα στο κτήμα στους φίλους μου. Μπας και τα βολέψω εκεί. Δυστυχώς δέχτηκα μια κατηγορηματική και τόσο απόλυτη άρνηση που τρόμαξα. Είχαν δίκιο ότι ένα σκυλάκι δεν είναι παιχνιδάκι και αν το παίρνεις κάτω από την δική σου προστασία οφείλεις να ασχοληθείς σοβαρά με το θέμα. Τα εμβόλια, το φαί και η προφύλαξη του. Πως να το κάνουν οι άνθρωποι που πάνε μία φορά την εβδομάδα στο κτήμα τους; Μεγάλο δίλημμα. Πως να τα πάρω στην Αθήνα στο αεροπλάνο χωρίς χαρτιά και πιστοποιητικά; Με τι καρδιά να τα εγκλωβίσω στο διαμέρισμά μου; Μετά βλέποντας τα μάτια μου που ήταν γεμάτα απορία, έτοιμα να δακρύσουν μου εξήγησαν ότι δυστυχώς υπάρχει κάποιος γείτονας που ρίχνει φόλα στα σκυλιά. Ξέρεις τι είναι να έχεις 7 και δέκα χρόνια ένα σκυλί και να στο σκοτώσουν; Το κλάμα που είχαν ρίξει τα παιδιά τους, που τα είχαν λατρέψει, δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Δεν θέλουν να το ξαναζήσουν! Έβαλα λίγο φαγάκι, από το αρνί που είχε περισσέψει και τα ξαναπήρα αγκαλιά για να τα πάω μακριά από το κτήμα. Όσο και μικρά είναι αν σε παίρνουν μυρωδιά θα σε βρουν. Βρήκα μια εγκαταλελειμμένη καρότσα φορτηγού στο δρόμο και τα έβαλα εκεί στην σκιά να μην τα φάει ο ήλιος.
Με τα σκυλιά δεν είχα πάντα καλή σχέση. Μικρή τα φοβόμουν αλλά ευτυχώς μετά τα γνώρισα από κοντά και τα αγάπησα. Όταν έκανα το αγροτικό μου είχα την Ειρήνη ένα σκυλάκι, κοπρέ ημερών που εμβολίασα, τάιζα και έβγαζα βόλτα κάθε ημέρα. Θυμάμαι ακόμα πόσο συγκινήθηκα όταν γύρισε και με βρήκε ενώ κάποιος την είχε πάρει 12 χμ.σε άλλο μακρινό χωριό. Μετά την λήξη του χρόνου που υπηρέτησα χρειάστηκε να την αποχωριστώ. Θυμάμαι επίσης ότι με ξαναβρήκε στην Αλεξανδρούπολη 2 χρόνια μετά και με αναγνώρισε. Ήρθε και μου έγλειφε τα χέρια. Το τελευταίο τραγικό ατύχημα που έγινε με σκυλιά ράτσας δικαιολογεί, εν μέρει τον φόβο που έχουν μερικοί άνθρωποι αλλά είναι η εξαίρεση. Αποτελούν παρά πολύ σπάνια παραδείγματα. Η εκπαίδευση των σκύλων βοήθεια για τους τυφλούς και τα παραδείγματα σκύλου φύλακα παιδιών και των υπερηλίκων ανατρέπουν τα στοιχεία εκφοβισμού για τους σκύλους. Ο κανόνας είναι ο σκύλος πιστός φίλος ,σωστός φύλακας και προστάτης παιδιών. Φίλος γλυκός και πιστός έτοιμος να θυσιαστεί για τον αφέντη του!
