συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Θα κλείσει, λένε, η αξιολόγηση του 3ου μνημονίου -που ψηφίστηκε παραμονή Δεκαπενταύγουστου πέρσι- με τη λήψη μέτρων σε φορολογικό και ασφαλιστικό και θα υπάρξει και μια συνυποσχετική ότι αν χρειαστεί -δεν εκπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι το 2018- θα ληφθούν και συμπληρωματικά μέτρα με αυτόματο τρόπο. Θα υπάρχει δηλαδή το 4ο μνημόνιο στον πάγο, για να κρατιέται φρέσκο και… ζωντανό. Δεν θα χρειαστούν μέτρα αν υπάρχει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και η χώρα έχει καταφέρει να βγει ξανά στις αγορές χρήματος για δανεισμό, μιας και η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους -που συμπεριλαμβάνεται στη συμφωνία- έχει δώσει μια βαθιά ανάσα.
Τα δυο μνημόνια σε ένα χρόνο προέκυψαν, για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, από το σκίσιμο του προηγούμενου. Σκίσαμε το ένα, πήραμε δύο και, αν δεν προσέξουμε, μπορεί να πάρουμε και μερικά ακόμα, κομμάτι – κομμάτι, για τα πολλά επόμενα χρόνια. Εχουμε φτάσει στον παραλογισμό να πανηγυρίζουν οι υπουργοί για το πλεόνασμα που έπιασαν στην εκτέλεση του προϋπολογισμού, εφαρμόζοντας το μνημόνιο που θα καταργούσαν με ένα άρθρο! Την ίδια ώρα κατηγορούν τους προηγούμενους ότι τα δικά τους μνημόνια είχαν περισσότερα μέτρα από τα τωρινά που είναι ελαφρύτερα. Τι κρύβεται πίσω από τον ανούσιο καβγά; Οτι και τα προηγούμενα και τα τωρινά και τα αυριανά μνημόνια έχουν τους ίδιους δημοσιονομικούς στόχους και προβλέπουν τα ίδια μέτρα για την οικονομία. Η οικονομική συνταγή είναι η ίδια. Είναι λοιπόν η στιγμή που πρέπει να τελειώσει το καλαμπούρι και να πουν όλοι καθαρά την αλήθεια. Να σταματήσουν το παραμύθι αλλά και την αναβλητικότητα που παραλύει τα πάντα.
Τις επόμενες ημέρες η κυβέρνηση θα περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη θα οριστικοποιηθούν τα μέτρα, τα τωρινά και του μέλλοντος, έτσι ώστε να κλείσει η αξιολόγηση και να απελευθερωθούν οι δόσεις. Εχουμε φτάσει ξανά στο παρά πέντε, με το οικονομικό στρίμωγμα να είναι μεγάλο, ενώ οι πληρωμές έγιναν ξανά μέσα από την αξιοποίηση των αποθεματικών. Ελπίζουμε να μην έχουμε εκπλήξεις στη Βουλή και η κυβερνητική πλειοψηφία να ψηφίσει τα μέτρα και να τελειώσει μια μεγάλη περίοδος αβεβαιότητας, που ξεκίνησε ουσιαστικά από τις ευρωεκλογές του 2014. Τα μέτρα θα πρέπει να τα ψηφίσει μόνη της η τωρινή κυβερνητική πλειοψηφία για λόγους διδακτικούς αλλά και πολιτικού αποτελέσματος. Να σταματήσουν τα άλλοθι και οι υπεκφυγές και να ξεκινήσει η ουσιαστική υλοποίηση των μέτρων από αυτούς που έλεγαν «Οχι» και τώρα συνομολογούν δυο φορές «Ναι».
Η διαφοροποίηση των άλλων κρατών, που μπήκαν σε μνημόνια αλλά κατάφεραν να βγουν, από την Ελλάδα είναι το έλλειμμα στην εφαρμογή. Στην Ελλάδα νόμοι ψηφίζονται αλλά η εφαρμογή τους αποτελούσε πάντα ζητούμενο. Αυτό ίσχυε πάντα και βέβαια την περίοδο της κρίσης αυτό γιγαντώθηκε, μιας και τα μέτρα οι κυβερνήσεις τα ψήφιζαν επειδή τους τα επέβαλαν και δεν είχαν καμία διάθεση να τα εφαρμόσουν. Αποτέλεσμα, εφαρμόζονται μόνο τα εισπρακτικά μέτρα και δεν γίνονται ταυτόχρονα οι διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται. Η ζημιά, έτσι, στην οικονομία είναι διπλή, γιατί εφαρμόζεται μια συνταγή με απολύτως λάθος τρόπο. Πάνε δηλαδή να μαγειρέψουν κρέας, βάζουν όλα τα υλικά μέσα στο ταψί, αλλά το αφήνουν στο φούρνο, καίγεται και, τελικά, δεν τρώει κανένας.
Η πολιτική σταθερότητα είναι το ζητούμενο των επόμενων ημερών. Η ψήφιση των μέτρων αλλά και η δέσμευση της κυβέρνησης πάνω σε έναν οδικό χάρτη, από τον οποίο δεν θα μπορεί να παρεκκλίνει, είναι τα μεγάλα ζητούμενα των επόμενων ωρών. Η κυβερνητική πλειοψηφία που θα ψηφίσει τα μέτρα θα έχει τη δαμόκλειο σπάθη της λήψης επιπρόσθετων μέτρων -τα οποία θα έχει συμφωνήσει- αν δεν αποδώσουν τα παρόντα. Η πραγματικότητα αυτή εκτιμούμε ότι μπορεί να αποδειχτεί λυτρωτική, μιας και αναγκάζει τους πάντες να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αναβολές και επικοινωνιακή διαχείριση.
Η σημερινή κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία ως το νέο, άφθαρτο και αντισυστημικό, κόντρα στο παλιό και φθαρμένο. Εχει δυνάμεις που την στηρίζουν και την διευκολύνουν, γιατί θεωρούν ότι μόνο αυτή στην παρούσα φάση μπορεί να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα που οι άλλοι δεν κατάφεραν να βγάλουν σε πέρας. Μένει να δούμε αν μπορεί να δημιουργήσει και θεσμούς που θα μετατρέπουν την Ελλάδα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Ο χρόνος που της έχει δοθεί, μετρά πλέον αντίστροφα, μιας και κάποιοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι έκαναν λάθος που δεν άφησαν τους προηγούμενους να τελειώσουν τη δουλειά. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι πλέον απολύτως φανερό ότι, αν από τις ευρωεκλογές του 2014 ως ψηφοφόροι είχαμε καταλάβει πώς είναι δομημένο το πρόβλημα, σήμερα θα ήμασταν σε μια καλύτερη μοίρα, ως οικονομία, ως χώρα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Ας ελπίσουμε ότι, και στην παρούσα φάση, δεν θα επιβεβαιωθούν οι απαισιόδοξοι και θα κάνουμε Ανάσταση με τις λιγότερες δυνατές αβεβαιότητες.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
