Μόλις 600-700 μέρες ήταν αρκετές για να έρθουν τα πάνω-κάτω. Την ώρα που οι μισθωτοί έχαναν περίπου το 1/3 των εσόδων τους και η αγοραστική τους δύναμη άγγιζε επίπεδα δεκαετίας ’60,  η εικόνα των εμπορικών δρόμων άλλαξε άρδην.

Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει την προ μόλις διετίας εικόνα ευμάρειας. Πολλά απ’ αυτά τα μαγαζιά είναι κλειστά, ακόμα κι ανακαινισμένοι χώροι περιμένουν κάποιον ενοικιαστή ή αγοραστή, μάταια όμως.  Τα εναπομείναντα καταστήματα κάθε μέρα παλέυουν για να κρατηθούν κι αυτό το μαρτυράνε οι βιτρίνες με τον φτωχό πλέον (για λόγους οικονομίας) φωτισμό, ο ολοένα και λιγότερος κόσμος που περπατάει με μια σακούλα στο χέρι, τα άδεια από προσωπικό και πελάτες καταστήματα.

Όλα αυτά φυσικά και δεν είναι "προνόμια" της πόλης μας. Την ίδια εικόνα συναντάς παντού στην Ελλάδα. Μια τραγωδία που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού και μια μεσαία τάξη που δείχνει να αργοσβήνει. Κι αν στην επαρχία τα πράγματα έρχονται με κάποια καθυστέρηση, δείτε την ανέχεια η οποία εξαπλώνεται στις μεγάλες πόλεις. Η κοινωνική αλλαγή που συντελείται είναι τεράστια και έχει χώρο για δύο μόνο τάξεις, μια πλούσια και μια φτωχή, ενώ η άλλοτε επικρατούσα μεσαία τάξη δεν δείχνει να βρίσκει χώρο στο καινούργιο σκηνικό.

Αν όμως είναι εξόφθαλμη η κοινωνική αλλαγή που συντελείται, η πολιτική αλλαγή που υποβόσκει δεν είναι και τόσο ορατή κι αυτό την καθιστά ύποπτη. Η κυβερνούσα τάξη καταστρέφει έναν πολύτιμο σύμμαχό της, έναν σύμμαχο που της επέτρεπε να κυβερνά. Τα μεσαία στρώμματα είχαν πάντα την πεποίθηση πως ώδευαν προς τα πάνω και ταύτιζαν τα συμφέροντα τους με την άρχουσα τάξη, τώρα όμως την βλέπουν να στρέφεται εναντίον τους.

Προδίδοντας όμως στον βωμό του κέρδους, έναν χρόνιο σύμμαχο το πολιτικό σύστημα για να επιβιώσει θα πρέπει να βρει μια φόρμουλα, μια φόρμουλα που δεν είναι άλλη από την μετατροπή του διπολικού κομματικού σκηνικού σε μονοκομματικό. Είναι σενάριο που το έχουμε ήδη δει σε χώρες όπως η Αγγλία ή η Γερμανία όπου τα συμμαχικά σχήματα είναι πλέον σχεδόν μονόδρομος, μιας και κανένα κόμμα δεν μπορεί να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να κυβερνήσει αυτοδύναμα.

Αυτό που διαφαίνεται πάντως είναι πως χωρίς την μεσαία τάξη οδηγούμαστε σε ένα μοντέλο όπου το ολοκληρωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα των (κατα το δοκούν) ελεύθερων αγορών, οδηγεί και σ’ έναν πολιτικό ολοκληρωτισμό γεμάτο μονόδρομους, όπου αξίες  και δομές όπως του αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους χωράνε μόνο σαν αρχαϊκοί θεσμοί, αναπόδραστα ξεπερασμένοι.

Η κρίση μεταμφιέζεται για να μην αναγνωρίζεται, από πολιτική σε οικονομική, ο ορθός πολιτικός λόγος, προϊόν κοινωνικών ζυμώσεων, δείχνει να παραδίδει την θέση στην πεφωτισμένη δεσποτία των λίγων (κατά τον Βολταίρο). Από αυτό το σημείο όμως μέχρι τις δημοκρατικές αρχές πάνω στις οποίες είναι δομημένος ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, υπάρχει μια τεράστια απόσταση, την οποία αν κάποιοι επιθυμούν να την διασχίσουμε χωρίς την συγκατάθεσή μας, οφείλουμε να αντιδράσουμε.

Περισσότερα άρθρα του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.elicas.gr