Το βλέμμα της να καρφώνεται στα μάτια και στα λόγια του συνομιλιτή της για να μην πέσει κάτω λέξη. Όταν τελείωνε η κουβέντα, μόνο τότε ξεκολούσε το βλέμμα και έπεφτε αργά στα μποτάκια της, σαν να περίμενε μια απάντηση από τα κορδόνια. Ήταν λίγο πιο ψιλή απ΄όλες μας, πιο λεπτή από τον κάθε μέσο όρο. Γέλιο τρανταχτό και μάτια που ήσυχα σου στερούσαν κάθε σκέψη για ανούσιες περιστροφές .
        Δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί εκείνη την Πέμπτη, μόλις είχε κτυπήσει το κουδούνι σταμάτησα να ακούω κάθε ήχο, έμεινα κολλημένη στην εικόνα. Χέρια που με άρπαξαν και με κατρακύλησαν στον δρόμο, κραυγές, η ματωμένη άσφαλτος, η σειρήνα του ασθενοφόρου, κάποια άλλα χέρια που με αγκάλιασαν, τα σταματημένα αυτοκίνητα, όλοι παγωμένοι σ΄ένα κύκλο και στο μυαλό μου καρφωμένο το βλέμμα της Σοφίας στα μποτάκια της. Οι μνήμες μου από τα πρώτα λεπτά του ατυχήματος.
     Τα επόμενα βράδια δεν κοιμήθηκα. Στην άρχή όλο και κάποιες πληροφορίες πηγαινοέρχονταν, κάποια νέα πρόσφεραν επιπλέον εικόνες και κάποια συνέχεια. Μετά έπεσε σιωπή. Λίγους μήνες αργότερα άρχισαν να έρχονται καινούργιες σχολικές στιγμές, καινούργια βιβλία, φλερτ. Μετρούσαμε καινούργια ''μαθαίνω'' και επίπεδες γεωμετρίες.
     Πρώτη φορά την άκουσα πριν την δω.  Ο μόνος λόγος που δεν την αναγνώρισα. Γελούσε δυνατά με κάποιον που είχε περιστοιχίσει το καροτσάκι με το ένα μποτάκι, το ένα κορδόνι. Όλοι παρατηρούσαμε το κενό από το γόνατο και κάτω. Εκείνη παρατηρούσε μόνο εμας. Μια λεπίδα που σε περίμενε να προσγειωθείς ήταν το βλέμμα της. Ανυπόμονο να σε λιώσει ακόμα περισσότερο και από όσο είχε λιώσει το αυτοκίνητο την σάρκα της.
     Επιδιοορθώσιμα. Σε λίγους μήνες σ΄ένα τεχνητό πόδι βολεύτηκε και το δεύτερο μποτάκι. Από κει και πέρα όποιος την γνώρισε δεν έμαθε, πως ούτε η φωνή, ούτε το βλέμμα ήταν μέλη φυσικά. Μεταμοσχεύεται ο πόνος, με σχεδόν παντοτινό αποτέλεσμα. Ο δυναμισμός της απώλειας, η αλλαζονεία της δυστυχίας. Και να έχεις ακόμα να χάσεις, κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει το παραμικρό. Όπως λέμε ελευθερία!
      Δεν ξαναστάθηκε ποτέ όρθια. Μέχρι που σκορπίσαμε σε πανεπιστημαικά αμφιθέατρα. Χαθήκαμε σε τόσα, ''δεν ξέρω'', ''δεν μπορώ'', ''θέλω'', ''δεν θέλω''.  Η Σοφία ανέβηκε ασθμαίνονατς ένα σκαλί. Δεν ξεμάκρυνε εκείνη, εμείς κοντοσταθήκαμε και κάθε βάσανο μας μεγάλωνε την απόσταση.
     Είναι πολλές οι φορές που ψάχνω το βλέμμα της. Μερικά ηλιόλουστα, χειμωνιάτικα Σάββατα, δίπλα στο ό,τι κάνω  την αναπολώ. Την βλέπω να μου κλείνει το μάτι, να μου πετάει χαλικάκια όπως τότε στο σχολείο. Γλυστράει το χαλίκι στην τσέπη του μπουφάν. Ενθύμιο συνάντησης. Να το βρίσκω τους επόμενους χειμώνες, απόδειξη πως είμαστε ακόμα και οι δύο On the road.
      ''Άλλαξες'', λένε διστακτικά κάποιες φορές τα χέρια, τα βλέμματα που περιμένουν πάνω στο τραπέζι, δίπλα στο καφέ που παγώνει περιμένοντας την αναπόληση σου να τελειώσει. Όσο περισσότερο αλλαζόνας όμως είσαι, τόσο άλλη η αίσθηση σου για το κρύο και το ζεστό. Κάποια στιγμή εσύ τελειώνεις με όλα τα τεχνητά σου μέλη, γίνεται βάσανο αποκλειστικά των γύρω σου η συνύπαρξη με κάποιον που όσα πολλά και αν έχει ακόμα να χάσει, τίποτα δεν μπορείς να του στερήσεις. Με την όποια βαθμολογία σου.