που τα σπας και λες δεν πειράζει, σιγά το ποτήρι. Κάπως έτσι είναι αλήθεια δεν πειραζει. Η αλήθεια είναι ότι φτηνά αγορασμένη την μεγαλοψυχία την προσφέρεις όσο ναναι πιο γενναιόδωρα.
Η φτήνια μας εξασφαλίζει μια συναισθηματική απόσταση, που με την σειρά της εξασφαλίζει την μη φροντίδα, την μη αγάπη. Είναι η ίδια φτήνια που μας κάνει να μοιάζουμε ρεαλιστές, ενώ  η αλήθεια είναι ότι μας είναι απλά πιο εύκολο να μην συνδεόμαστε με τα υλικά όταν είναι φτηνά.
Κάπως έτσι φτηναίνουν και τα πνευματικά επιτεύγματα. Είναι εύκολο να μην συνδεθείς με το φτηνό. Το δύσκολο είναι να μην συνδεθείς με το ακριβό. Όμως το ακριβό, όπως και να το κάνουμε πονάει όταν χάνεται. Το πληρώσαμε με το κόπο μας λέμε, και μετράμε την αξία του σε εργατοώρες, για να διακιολογήσουμε την ταραχή μας. Πονάει σαν να είναι πολύτιμο, ενώ στην ουσία είναι βαρύτιμο.
Μ΄αυτή την σύγχυση μεγάλωσαν πολλοί από εμάς. Και το πρόβλημα δεν είναι στις λέξεις αλλά στις έννοιες. Μέσα σ΄αυτούς τους παράξενους καιρούς το ακριβό είχε γίνει πολύτιμο αλλά το φροντίζαμε γιατί ήταν ακριβό και όχι γιατί ήταν ανεκτίμητο.
Το ζήτημα όμως είναι να αγαπήσεις. Να φροντίσεις και να προστατέψεις κάτι, μέχρι να μπορείς να πεις  ότι σου είναι πια πολύτιμο. Όσα λεφτά και αν έχεις, δεν φθάνουν για να αγοράσεις την έγνοια. Η αγάπη δεν αγοράζεται. Το πολύτιμο όμως είναι και αγαπημένο και ο άνθρωπος δεν αντέχει πάντα τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα. Γι΄αυτό κάποιες φορές από τον πόνο της απώλειας προτιμά να μην αγαπήσει.
Τα φτηνά, αναλώσιμα είναι μια έκφανση αυτής της ανάγκης και μαζί μια κάποια λύση. Αγοράζεις τα φθηνά για να τα σπάσεις κάποτε χωρίς άγχος. Στη εποχή μας, όλα συνέβαλαν στη ''σωτήρια'' αυτή αποστασιοποίηση. Όλα ταίριαξαν.Αφού συνέπεσε  το φαινόμενο, να φθίνουν οι αξίες μέσα μας και να αδειάζουν οι τσέπες έξω μας, έτσι που να μην ξεχωρίζεις εύκολα την διαχωριστική μεταξύ φτώχειας και απαξίας.
Σκέψου όμως να φθάναμε σε μια μέρα που δεν θα είχαμε μια, αλλά όλα στην ζωή μας και γύρω μας να ήταν πολύτιμα. Και να πίναμε νερό στις χούφτες.