στην ρουτίνα της καθημερινότητας και την έντονη εμπορευματοποίηση των πάντων που ζούμε σήμερα. Τα συστατικά της επιτυχίας της είναι ότι συνδυάζει σύγχρονες καλλιτεχνικές προσωπικότητες στο απόγειο τους, ηθοποιούς με το άψογο παίξιμό τους, τον επαγγελματισμό των μουσικών, τον όμορφο αγγλικό περιβάλλον και μια εξαίσια μουσική. Το βάλσαμο της ζωής μας, η μουσική πλαισιώνει την βαθιά ανθρώπινη οπτική γωνία της ζωής των υπερηλίκων. Παρουσιάζει με χιούμορ την σωματική και κυρίως νοητική αδυναμία. Βλέποντας τους αστέρες της μουσικής στις παλιές φωτογραφίες τους, με την λάμψη της δόξας και της δημόσιας αναγνώρισης, και τις τωρινές τους φωτογραφίες διακρίνεις στα μάτια τους την λάμψη και την ικανοποίηση ότι η ζωή τους χάρισε απλόχερα την δόξα. Τα χειροκροτήματα του κοινού τους χάιδεψαν τα αυτιά για δεκάδες χρόνια αλλά τώρα νοιώθουν μία έντονη μελαγχολία με μια μεγάλη δόση απογοήτευσης. Για τι πρέπει να είναι τα πράγματα έτσι; Για τι γερνάνε άσχημα; Είναι λίγο θλιμμένοι που ζούνε στην σκιά των επιτυχιών του παρελθόντος. Παραμένουν αξιοπρεπείς αλλά αρχίζουν και ξεχνάνε. Έχουν αναλαμπές αλλά έχουν και επίγνωση ότι όλα φύγανε ανεπίστρεπτη. Η γλύκα της φιλίας και της συμπαράστασης απέναντι στα προβλήματα υγείας σε συγκινούν βαθύτατα. Η ταινία πραγματεύεται το μεγαλείο της νιότης, της επιτυχίας και της δημόσιας αναγνώρισης με την σκληρή άλλα συνάμα ανθρώπινη πραγματικότητα. Μία ωδή στα δάφνινα στεφάνια των καλλιτεχνικών επιτυχιών (πόσες φορές σηκώθηκε η αυλαία για το χειροκρότημα) και μία πίκρα για τις θυσίες ,στην προσωπική ζωή, που συνεπάγονται αυτές. Οι καλλιτέχνες συμφωνούν ότι μερικές επιτυχίες ήταν πικρές, δεν άξιζαν και συνοδεύτηκαν από επιπολαιότητα αλαζονεία και χωρισμούς αλλά αυτά έχει η ζωή.
Αστεία και συγκινητική, η ταινία είναι η ιστορία τεσσάρων φίλων που συμφιλιώνονται, και ξανανιώνουν μέσα από το χειροκρότημα που τόσο αγαπούν. Η δράση της γλυκιάς λίγο σκανδαλιάρικης κωμωδίας κινείται γύρω από τη ζωή, την καλλιτεχνική δόξα και τις θυσίες που πρέπει να κάνεις για να ανέβεις ψηλά και φυσικά σχετίζεται με τις απαραίτητες θυσίες που κάνεις για τον έρωτα. Το μήνυμα της είναι ότι αυτό που κυριαρχεί, όσο και φιλόδοξος να είσαι ,είναι ο έρωτας για την ζωή που σε κρατεί και σε μαθαίνει ότι όλα αξίζουν. Το τελικό της μήνυμα είναι η ελπίδα και η ανθρώπινη ζεστασιά και φιλία σου προσφέρουν ομορφιά στο άσχημο των γηρατειών. Σου δίνει φτερά για να αντιμετωπίσεις όλες τις δυσκολίες.
Είναι από τις λίγες φορές που πήγα σε μία προβολή ταινίας με ερωτηματικά και βγήκα με ενθουσιασμό και γαλήνη στην ψυχή μου. Η παραγωγή και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ν. Χόφμαν ήταν μία ευχάριστη ανάπαυλα ...
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.