Παίρνουμι καμιά δικαρά Βαντσιώτκα λάχανα στρουγγυλούτσκα, ίσια μι κιφάλ΄ απου μκρό πιδί (όχι απού αούτουν), σφιχτά κι στουπουτά.
Σίγουρα θα χιρίσ΄ να σκούζ΄ ου σύζυγους «Τι τα χαλεύς τόσα, τα βρουμίσ΄ όλου του κλιμακουστάσιου κι ως όξου στου μαγαζί… ΚΑΙ θα τα φουρλιάξουμι πάλι τα μσα όπους ιπέρσ΄…»
Ντιπ μη φρίγιστι! Να τουν πείτι ότι ΄ν αρμιά ΄ν κρατούμι μέχρι τ’ Αη-Θουδώρ, απ’ θα φκιάσουμι τα νηστίσιμα τα γιαπράκια. Κι αμά δε χάλιβιν να μυρίζ΄ του μαγαζί, ας τ’ άφνιν πυλωτή – πώς ήταν κι στου σχέδιου!
Κι μην αστουχήστι το all time classic επιχείρημα «Τη δλειά σ!!!»

Γαρδαλώνουμι του τζούφου κι του δίνουμι να του φάει του γρούν΄ – κι αυτό ψχή έχ΄, ας γραβαλίσ΄ ψίχα τζούφουν να χαίριτι... Παίρνουμι ένα πλόχιρου άλας χουντρό κι του γιουμώζουμι καλά-καλά. Συνιχίζουμι μι του δεύτιρου, μι του τρίτου … μέχρι να σουθούν. Τα τμάζουμι όλα κατά πώς πρέπ΄, κι τ’ αραδιάζουμι στου καδί.

Γιουμώζουμι του καδί νιρό κι ρίχνουμι κι ένα ‘πλόχιρου ριβύθια για να γέν΄ η αρμιά κίτιαρν΄ φλουρί. Φέτις λιμόν΄ κι άλλις σιχασιές … δεν σκών τα Κουζιανιώτκα τα λάχανα. Μαν είμιστι σην Παλιά Ελλάδα να μας πιρισσεύν τα εσπεριδοειδή!

Βάνουμι απού παν μια λισιά μι κλιματσίδις (καθαρή ξιγαργαλτζμέν΄!) για να είνι όλα σκιπασμένα μι του ζμι, κι τα πατικώνουμι καλά-καλά κι μ’ ένα στούμπουν.

Βιδώνουμι του καπάκ΄ στου καδί, βγάνουμι μισάλις κι γκαργκούλια κι πααίνουμι να δούμι άμα έχουμι κάνα μήνυμα στου facebook…

Κι τ΄ χρόν!