Οι θεσμοί, οι δομές και οι υποδομές είναι μεν χρήσιμες και απαραίτητες για την προαγωγή, την διάδοση και την διατήρηση του πολιτισμού, αλλά από μόνες τους δεν παράγουν πολιτισμό. Πολιτισμό παράγουν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό είναι πάντα κρίσιμο και καθοριστικό πώς και από ποιους στελεχώνονται.

Το τελευταίο διάστημα το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης λόγω κάποιων ατυχών και λανθασμένων επιλογών παραμένει ουσιαστικά ανενεργό καθώς ο άνθρωπος που θα μπορούσε να το κινήσει, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, δεν υπάρχει. Γιατί σ’ έναν τέτοιο Οργανισμό εκείνος που παίζει τον ουσιαστικό και πρώτο ρόλο στην λειτουργία του είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής.

Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους και ο καθένας έχει διαμορφώσει την άποψη του για το τι έγινε και πώς έγινε. Το αποτέλεσμα, όμως, μετράει. Και το αποτέλεσμα μόνο θετικό δεν είναι για το ίδιο το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Η καλοκαιρινή περίοδος σώθηκε στο παραπέντε με την αγορά μιας ξένης παραγωγής και το μέλλον της χειμερινής παραμένει αδιευκρίνιστο. Αυτό διορθώνεται. Εκείνο που ίσως δεν καταστεί δυνατόν να διορθωθεί είναι η ζημιά που προκαλείται στο όνομα και το κύρος του οργανισμού, ο οποίος αν και ξεκίνησε αργότερα από τα άλλα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. (σ.σ. μετά από πολλούς και μακροχρόνιους αγώνες) κατάφερε να διαγράψει μια σημαντική και καθόλα αξιόλογη πορεία για δύο, περίπου, δεκαετίες. Μια πορεία που το τελευταίο διάστημα ουσιαστικά διακόπηκε.

Η επιμονή σ’ ένα λάθος είναι χειρότερη και περισσότερο επιζήμια από το ίδιο το λάθος. Δυστυχώς, όμως, αυτό φαίνεται να συμβαίνει στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης.

Η επιλογή του κ. Γιώτη Βασιλειάδη για την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή ήταν προβληματική από την αρχή και αυτό αν δεν το ήξεραν όσοι την αποφάσισαν, το έμαθαν πολύ γρήγορα. Άρα, υπήρχε χρόνος και τρόπος να διορθωθεί.

Με τον οφειλόμενο σεβασμό στον άνθρωπο Γιώτη Βασιλειάδη και την μακρόχρονη πετυχημένη πορεία του στον χώρο του ερασιτεχνικού θεάτρου ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή πως δεν πληρούσε κάποιες βασικές και απολύτως απαραίτητες προϋποθέσεις για την συγκεκριμένη θέση. Θεμιτή και αποδεκτή η ανθρώπινη φιλοδοξία του να ηγηθεί ενός επαγγελματικού θεάτρου, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να ικανοποιούνται ορισμένα σημαντικά και κρίσιμα κριτήρια, όπως είναι το να βιοπορίζεται από το θέατρο, τα οποία, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν διαθέτει.

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα στην όλη υπόθεση. Τι μήνυμα θέλουμε να στείλουμε ως κοινωνία στην νέα γενιά που αποθησαυρίζει πτυχία και μόρφωση ελπίζοντας να χτίσει εδώ το μέλλον της και να μην αναγκαστεί να ξενιτευτεί ή να κάνει οτιδήποτε άλλο, άσχετο με τις ικανότητες και τις γνώσεις της. Φιλοδοξία όλων μας, είτε είμαστε γονείς είτε όχι, πρέπει να είναι το πώς θα ανοίξουμε δρόμο για τους νέους και όχι να παραμένουμε αμετακίνητοι στις θέσεις που έχουμε και να διεκδικούμε και άλλες, επειδή εμείς έχουμε την εμπειρία, αλλά και τις γνωριμίες.

Προσωπικά, οφείλω πολλά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης καθώς το 1999 μετά από πρόσκληση της τότε καλλιτεχνικής διευθύντριας της κ. Νανάς Νικολάου, συνεργάστηκα για πρώτη φορά ως θεατρικός συγγραφέας με έναν επαγγελματικό οργανισμό. Δεν ήμουν ο μόνος από την περιοχή που έτυχε τέτοιας τιμής καθώς υπήρξαν και πολλοί άλλοι σε διάφορους τομείς του θεάτρου. Ένας μεγάλος αριθμός ερασιτεχνών, που διαθέτουν πραγματικό ταλέντο, κλήθηκε να συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, να πρωταγωνιστήσει και να συμβάλει στο ανέβασμα παραστάσεων που ξεχώρισαν.

Γνωρίζοντας από μέσα τι πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αλλά και τι μπορεί να προσφέρει στο μέλλον τόσο στο θέατρο όσο και στον πολιτισμό γενικότερα, ανησυχώ ιδιαίτερα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Ό,τι κατακτιέται με κόπο, πολύ εύκολα μπορεί να χαθεί και τότε θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξανακερδηθεί. Αρνητικά παραδείγματα άλλων ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που ουσιαστικά απενεργοποιήθηκαν λόγω εσφαλμένων επιλογών υπάρχουν, δυστυχώς αρκετά, και θα πρέπει να μας προβληματίσουν και να μας νουθετήσουν. Γι’ αυτό εύχομαι και ελπίζω να δοθεί άμεσα λύση και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. να ξαναπάρει ¨μπροστά¨.

Ένα υγιές, ζωντανό και δυνατό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μπορεί να δημιουργήσει και πάλι ευκαιρίες για όλους. Στα παιδιά που διαθέτουν εκτός από ταλέντο και πτυχία και σε όσους δεν σπούδασαν, για όποιο λόγο κι αν το έκαναν, αλλά μπορούν να προσφέρουν στην τέχνη του θεάτρου. Αρκεί να κατανοήσει ο καθένας τον ρόλο του και να τον υπηρετήσει όπως πρέπει.