Μπορείτε να στείλετε το κείμενο σας στο info@vetonews.gr & veto910@otenet.gr. Τηλ. 6947323650 ΓΕΜΗ 165070036000 On Line Media 14499
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΕίμαι ψυχοθεραπεύτρια ψυχαναλυτικής κατεύθυνσης μέλος του μη κερδοσκοπικού οργανισμού της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής θεραπείας (μέλος του European Federation of Psychoanalytic Psychotherapy), όπου και εκπαιδεύτηκα παρακολουθώντας τον 7αετή κύκλο σπουδών της. Εργάζομαι ιδιωτικά σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.
Τελευταίες σπουδές Ψυχολογία UK OPEN UNIVERSITY Msc ( πριν απ΄αυτό και επειδή η ζωή κάνει τους κύκλους της, πτυχίο Γεωλογίας Πανεπιστήμιο Πατρών, Msc Cass University Λονδίνο ) Λάτρης του γράφειν, του σκέπτεσθαι και της ζωής, της εξερεύνησης της ανθρώπινης ψυχής, του πως και του γιατί, της έντιμης και μάχιμης δημοσογραφίας, του θεάτρου,του κινηματογράφου, της ποίησης, και οποιουδήποτε άλλου μέσου που διατηρεί τον έρωτα με την ζωή. Πολλά κείμενα μου έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ηλεκτρονικά site (aixmi.gr, vetonews.gr, protagon, maga.gr ).
Με χαρά διατηρώ την προσωπική μου σελίδα εδώ και δύο χρόνια στην διεύθυνση http:// ann-lou. blogspot.com και ονειρεύομαι πως κάποτε θα σταθώ ικανή και τυχερή να γράψω ένα βιβλίο.
Το ιστολόγιο της Αννίτας Λουδάρου http://ann-lou.blogspot.gr/
της Αννιτας Λουδαρου
Τον Παύλο δεν τον ήξερα. Ήταν όπως μου είπαν ραπάς. Τραγουδούσε μαζί με τα παιδιά με τα φαρδιά. Είχε μου είπαν το θάρρος και την μπέσα να λέει ανοιχτά και δημόσια την γνώμη του. Χωρίς να μετρά συνέπειες και κόστος. Ο Παύλος χάθηκε από μαχαιριά φασίστα.
της Αννίτας Λουδάρου
Καταβάλω προσπάθεια τελευταία να δημοσιέυσω αυτά που γράφω. Εδώ και καιρό έχει αναλάβει ο εσωτερικός μου επόπτης και ελέγχει αυστηρά τις λέξεις μου, ξινίζοντας τα μούτρα του σχεδόν σε κάθε κείμενο. Θέλει οι λέξεις να κόβουν.Οι λέξεις όμως αντιστέκονται.
της Αννιτας Λουδαρου
Απελπισία. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να ονειρευτεί. Τα όνειρα δεν είναι άρρωστα. Γνωρίζουν πιο πολλά για μας απ΄ό,τι εμείς οι ίδιοι.Όμως εκείνος έλεγε πως δεν έβλεπε. Έτσι έλεγε. Φυσικά έβλεπε, αλλά δεν τα θυμόταν.
της Αννίτας Λουδαρου
Mου λες πως δεν μπορείς εύκολα πια να συγκεντρωθείς να διαβάσεις. Δεν αντέχεις να σκέφτεσαι. Ξυπνάς και κοιμάσαι με αριθμούς. Ατελείωτα συν πλην. Και πάλι απ΄την αρχή.
Της Αννίτας Λουδαρου
Πέντε έξι ώρες μακριά από την Αθήνα υπάρχει μια ταράτσα που κοιτάει σε δύο νησιά. Πηγαινοέρχονται τα πλοία της γραμμής. Δεν ήσουν ποτέ σίγουρος ποιο ήταν κάθε φορά και αυτό αποτελούσε μια μόνιμη κουβέντα. Συζητήσεις κάθε φορά, ...
της Αννιτας Λουδάρου
Κάθε γνώμη μας εξαρτάται -και- από την οπτική γωνία από την οποία θα κοιτάξουμε , θα προσλάβουμε και θα εξετάσουμε ένα ερέθισμα. Αυτή είναι η γωνία λήψης και είναι μια από τις σημαντικότερρες παραμέτρους στην διαδικασία της διαμόρφωσης μιας γνώμης.
της Αννίτας Λουδαρου
Η γκρίνια νικάει τα πάντα.
Όμως όλα, ακόμα και τ΄άριστα μπορούν να ακυρωθούν και να γονατίσουν μπροστά στον αρχηγό τους, όταν αυτός εμφανιστεί.
Της Αννιτας Λουδαρου
Μου αρέσουν πολύ τα φτηνά πράγματα. Αυτά που έχουν αγοραστεί με την οκά, με μόνο κριτήριο αξιολόγησης την υπεροχή της αισθητικής τους σε σύγκριση με τα διπλανά τους στο ίδιο ράφι. Τα φτηνά ποτήρια, που δεν είναι σπουδαία,
της Αννιτας Λουδαρου
Όταν σηκώνεις και δείχνεις με τεντωμένο δάκτυλο τον απέναντι σου να προσέχεις. Και όταν πετάς στημένες απαντήσεις , βγαλμένες από το λυσσάρι σου πάλι να προσέχεις. Γιατί υπάρχουν πολλοί που μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά τους με ψέμματα.
της Αννίτας Λουδάρου
Έχω πια βάσιμες υποψίες ότι τα παπούτσια μας όταν κοιμόμαστε παίρνουν ζωή, βγαίνουν από το σπίτι και αρχίζουν τις βόλτες εν αγνοία μας. Ίσως επιχειρούν να πάνε εκεί που εμείς δεν πάμε. Να ακολουθήσουν τ΄όνειρα μας με λίγη παραπανίσια συνέπεια.
Αλλοιώς δεν εξηγείται πως κατα καιρούς βλέπω στο δρόμο σε άσχετα σημεία, ζευγάρια παπουτσιών αφημένα σαν να περιμένουν κάτι η κάποιον. Δεν είναι ούτε πεταμένα, ούτε παλιά. Είναι τα περισσότερα σε αρκετά καλή κατάσταση, έχω δει ακόμα και καινούργια. Ίσως να είναι παπούτσια που αγοράστηκαν με ελπίδα, μπερδεύτηκαν με τα χρόνια σε άγονες γραμμές και ξαστόχησαν.
Θυμάμαι ένα ανοιξιάτικο βράδυ που σκόνταψα σ΄ένα ζευγάρι αθλητικά έξω από το κολυμβητήριο του Πανελληνίου . Αλλά και την περασμένη Κυριακή τριγυρνώντας το πρωί έπεσα πάνω,σ΄ένα ζευγάρι, ξενυχτισμένες, γυναικείες μαύρες γόβες. Ήταν αφημένες η μια δίπλα στην άλλη , λες και περίμεναν δύο γυναικεία πόδια να τους δώσουν ζωή ή σαν να βαρέθηκαν την προηγούμενη ζωή τους και αποφάσισαν να κάνουν νέα αρχή.
Την πρώτη φορά που είδα τα μοναχικά παπούτσια , μου φάνηκε παράξενο. Πλέον με διασκεδάζει και περιμένω να δω που θα συνατήσω το επόμενο ζευγάρι παπουτσιών. Κάτι απροσδιόριστο μου θυμίζουν με την σιωπή τους. Ίσως γιατί μαζί τους ξεκινάμε να πάμε σε απάτητες διαδρομές. Από τα βρώμικα πεζοδρόμια της πόλης, ως τα ασβεστωμένα σκαλάκια των νησιών. Μαζί τους στεκόμαστε μπροστά σε ακίνητες ανθρώπινες φιγούρες στο Θησείο, σε μουσικούς ξεκούρδιστους. Πατάμε φύλλα φθινοπωρινά, μαζεύουμε αδέσποτα χαρτιά , κλωτσάμε τα χαλίκια. Είναι παπούτσια που κάποια στιγμή στην ζωή μας, όταν τα φορούσαμε ή περνούσαμε τα κορδόνια τους από τις μεταλλικές ανυπόμονες τρύπες τους, ήταν σαν να τα ρωτούσαμε '' στις όχθες ποιου παραμυθιού θα με βγάλετε απόψε; Ένα ελαφρύ τρίξιμο στο ξύλινο πάτωμα είναι η μόνη απάντηση που εγώ τουλάχιστον έπαιρνα.
Το καλοκαίρι αυτό μου φαίνεται διαφορετικό. Σαν κάποιος να πέρασε και να του φόρεσε τα ρούχα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις το φθινόπωρο είναι πάντα καλύτερο άλλοθι κι ας αρχίζουν να μικραίνουν οι μέρες. Τα καλοκαίρια τα παπούτσια ανυπομονούν πιο πολύ για βόλτες, σε μέρη που θα ήθελες να είσαι. Είναι και που η πραγματικότητα ώρες ώρες γίνεται αβάσταχτη. Όμως για δες. Προχθές ακόμα μαζευτήκαμε με τους φίλους. Από αυτή την κατηγορία των φίλων που θέλεις να τους φωνάξεις, αντί για εκείνο το ''Μην ενοχλείτε'' που μπαίνει έξω από τις πόρτες των ξενοδοχείων, ''ενοχλείτε!''
Φιλίες που δυναμώσανε με αυτή την περιβόητη αβάσταχτη πραγματικότητα και δώσανε υπόσταση στο ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί. Συναντηθήκαμε για να γιορτάσουμε το πλησίασμα ενός απ΄όλους μας στην μέση κάποιας δεκαετίας. Το μόνο που θέλω να πω είναι, πως είμαι εδώ που θέλω να ΄μαι : στην πόλη που αγαπώ, με τους φίλους και γενικά με τους ανθρώπους που αγαπώ. Με αυτούς που με κάνανε να πιστέψω πως ό,τι υπήρξε μια φορά, δεν γίνεται να πάψει να υπάρχει. Όπως εκείνο το '' άνοιξα, μανταρίνι'' που παίζαμε παιδιά και χόρταινε αέρα η ψυχή μας, γιατί ξυπνάγαμε από την δύναμη των αναμνήσεων κι ας ήταν η στιγμή που μόλις τις φτιάχναμε. Υπάρχουν φωτογαρφίες από την παιδική μας ηλικία, που μας βλεπεις να ξυπνάμε μέσα στην ίδια την φωτογραφία . Ξυπνούσαμε την ίδια ώρα που μαζεύαμε αναμνήσεις.
Με την σκέψη και μόνο ( και κάθε σκέψη φέρνει πράξη) ανοίγεις δρόμους που περιμένουν ένα ζευγάρι παπούτσια να τους διαβούν . Με αυτόνομη σκέψη.
Φαντάζομαι με όλα αυτά πως και τα δικά μου παπούτσια το σκάνε τα βράδια. Και αφού το σκάνε άραγε που πάνε; Ίσως εδώ που θέλω να είμαι.