Κατά πόσο δηλαδή ένας αριθμός αυτόχειρων επέλεξε αυτή τη "λύση" με κύρια αφορμή την οικονομική εξαθλίωση και υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου τα τελευταία χρόνια. Αυτή είναι μια κουβέντα που έχει ανοίξει εδώ και μερικά χρόνια. Δεν έχουμε ασφαλή συμπεράσματα και δεν νομίζω να αποκτήσουμε και ποτέ. Καθ όσον το θέμα της αυτοκτονίας είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο φαινόμενο έτσι ώστε να μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε στο ερώτημα "για ποιους λόγους αυτοκτονούν οι άνθρωποι.."
Όμως αυτόματα έκανα μια σκέψη την οποία και δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω και γι αυτό γράφω αυτό το σύντομο κείμενο.
Η έρευνα αφορούσε τους αυτόχειρες. Δηλαδή τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι συνειδητά έβαλαν ένα τέλος στη ζωή τους σε συγκεκριμένο χρόνο, τόπο και με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή μας δήλωσαν από μόνοι τους, μέσα από αυτό το απονενοημένο διάβημά τους την πρόθεση τους να εγκαταλείψουν τον κόσμο για συγκεκριμένους λόγους . Με αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους φαίνεται ότι τα πάμε καλά... Δεν έχουμε ερωτήματα γιατί "ξέρουμε". Άλλο αν δεν συμφωνούμε με την επιλογή τους και με την κοσμοθεωρία τους. Είναι όμως, όπως και να το κάνουμε ταξινομημένοι. "Αυτόχειρες". Είμαστε ασφαλείς απέναντι τους γιατί εμείς δεν είμαστε και επιπλέον δεν συμφωνούμε κιόλας με αυτή την επιλογή (τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς).
Αναρωτήθηκα όμως, τι είναι τελικά η αυτοκτονία? Στην ουσία είναι η επίσπευση του μοιραίου με έναν πολύ άμεσο και γρήγορο τρόπο. Δηλαδή ο αυτόχειρας επιλέγει τη φυσική του εξόντωση επιτιθέμενος πολύ αποτελεσματικά και γρήγορα στον ίδιο του τον εαυτό και του επιφέρει τον θάνατο με "συνοπτικές διαδικασίες". Κάτι σαν μια αυτό-εκτέλεση ας μου επιτραπεί ο όρος..
Ανέφερα πριν ότι εμείς οι υπόλοιποι νοιώθουμε ασφαλείς απέναντι στους αυτόχειρες γιατί μας βοήθησαν, με τον τρόπο με τον οποίο επέλεξαν να φύγουν από τη ζωή, να αποφασίσουμε ότι εμείς δεν συμφωνούμε με μια τόσο παράλογη επιλογή. Φαντάζομαι ότι είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο όπου τελικά μετά από μια αυτοκτονία είπαν: "Είχε δίκιο τελικά".. Αν το έλεγαν τότε θα άφηναν ένα παράθυρο ανοιχτό για τους εαυτούς τους στο μέλλον. Κι αυτό δεν το θέλει κανένας μας!
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που πραγματικά με προβλημάτισε είναι ότι οι αυτόχειρες τελικά με αυτή τους την επιλογή μας "θολώνουν" τα νερά!! Μας αποπροσανατολίζουν και φαίνεται να μας ρίχνουν και λίγη στάχτη στα μάτια.. Γιατί μπροστά στην έννοια του θανάτου, αυτό το τόσο ανεξήγητο για εμάς φαινόμενο αλλά και συγχρόνως τόσο φοβικό για την ύπαρξη μας οι αυτόχειρες τακτοποιούν το "εγώ" μας μια χαρά. Μην ανησυχείτε μας λένε. είμαστε εμείς εδώ έτσι ώστε να σας καθησυχάσουμε ότι δεν θα βρεθείτε σε αυτή την πλευρά που είμαστε εμείς. 'Ετσι λοιπόν συνεχίζουμε τη ζωή μας ήσυχα γιατί κάποιοι άλλοι (ευτυχώς για εμάς) επιλέγουν αυτή τη μέθοδο θανάτου την οποία και κατακρίνουμε "θανάσιμα"..
Έτσι λοιπόν αφού έχουμε διαχωριστεί από εκείνους μπορούμε ανενόχλητοι να συνεχίσουμε τη ζωή μας πεπεισμένοι ότι εμείς δεν επιτιθέμεθα στον εαυτό μας τόσο παράλογα και άμεσα. Είμαστε απενοχοποιημένοι ότι προωθούμε τη ζωή μας και προστατευόμαστε από το θάνατο όπως μπορούμε! Και για το θεό δηλαδή δεν είμαστε και τόσο παράφρονες έτσι ώστε να ανέβουμε π.χ. στον 6ο όροφο και να βουτήξουμε με το κεφάλι κάτω..
Πριν ένα μήνα κατέβαινα την Πανεπιστημίου με τη μηχανή μου στην αριστερή λωρίδα. Με προσπέρασε από τα αριστερά μια άλλη μηχανή με αρκετή ταχύτητα. Ακαριαία μου πέρασε από το μυαλό ότι η ταχύτητα που είχε αναπτύξει ήταν υπερβολική για την κίνηση που είχε ο δρόμος και δεν εξυπηρετούσε σε τίποτε από άποψη μετακίνησης μια τέτοια ταχύτητα μιας και το επόμενο φανάρι θα μας έκανε να συναντηθούμε με τον αναβάτη. Δεν προλάβαμε όμως να συναντηθούμε. Ο μοτοσικλετιστής πήγε και καρφώθηκε στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου που έστριβε. Ούτε που πρόλαβε να δει το φλας που είχε ανάψει. Μιας και δεν φορούσε κράνος απογειώθηκε στον αέρα και έπεσε ακίνητος στο οδόστρωμα. Κατάλαβα ότι ήταν νεκρός. Αργότερα (ευτυχώς) έμαθα ότι το ασθενοφόρο τον μετέφερε ζωντανό στο νοσοκομείο και μετά από 15 περίπου ημέρες αποσωληνώθηκε και το πιο πιθανό είναι να συνήλθε από το κώμα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν.. Ήταν μια έμμεση απόπειρα? Όχι βέβαια θα σου πει ο αναβάτης.. Και δίκιο θα έχει. Αυτό που στ αλήθεια θα πρέπει να μας προβληματίσει όμως τελικά είναι ότι η ασφάλεια που νοιώθουμε απέναντι στους κατ επάγγελμα αυτόχειρες είναι πλασματική! Η ροπή μας προς το θάνατο ή την αυτοκαταστροφή είναι μια συνεχής πάλη με τον εαυτό μας και τις περισσότερες των περιπτώσεων επιλέγουμε ασυνείδητα να οδηγηθούμε αργά αλλά σταθερά προς τη φυσική μας εξόντωση ή την ψυχική μας θνησιμότητα. Κάπου στο ενδιάμεσο λέμε στο εαυτό μας ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο μιας και δεν έχουμε καμία πρόθεση να αφαιρέσουμε τη ζωή μας από μόνοι μας "μονομιάς".. Και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα..
Αναρωτηθείτε μόνο αν ο τελευταίος γνωστός σας που έφυγε με εγκεφαλικό σε νεαρή σχετικά ηλικία ήταν "δύσκολος" χαρακτήρας...
πηγη:Λουκας Αργυρίου