να μην τους αντιμετωπίζαμε ως τέτοιους. Θα ήθελα η επιχείρηση  ''Ξένιος Ζευς'' να ΄χε ως στόχο αυτό ακριβώς που υποδηλώνει τ΄όνομα της και όχι ακριβώς το αντίθετο. Και ακόμα -μιας και όλα αυτά είναι, δυστυχώς στην σφαίρα του ιδεατού- θα θελα να μπορούσαμε να συνυπάρχουμε αρμονικά με τους συνανθρώπους μας, παρά τις όποιες διαφορές φυλής, γλώσσας, θρησκείας. Σκέφτομαι τους μετανάστες σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρα πόσο έχουν υποφέρει και ποιά τραγική ιστορία κουβάλησε τον καθένα απ΄αυτούς στα μέρη μας , Που αντί να τους αγκαλιάσουμε για όσοα έχουν περάσει, κάποιοι τους χαραχτηρίζουν υπάνθρωπους , τους διώχνουν κακήν κακώς , τους καταδιώκουν, τους μισούν. Τόσο μένος απ΄την μιά και τόση κοινωνική ανοχή σ΄αυτό απ΄την άλλη. Λυπάμαι. Ομολογώ πως δεν θέλω μια Ελλάδα για τους Έλληνες , θέλω μια Ελλάδα για όλους.
Την ίδια στιγμή ομολογώ πως δυσκολεύομαι να δω τα λόγια της Δημουλά, αυτά που είπε πραγματικά και όχι τα μεταλλαγμένα, ως τμήμα ρατσιστικού παραληρήματος. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως βρέθηκαν μερικοί να βρουν τα λόγια της ως επαρκή αιτία για να την παρουσιάσουν κάτι σαν ένα απόλυτο τίποτα που με κάποιους παράξενους τρόπους έγινε κάτι. Πολλά υπονοήσανε με μεγάλη ευκολία, και ακόμα πιο μεγάλη φαντασία. Καθόλου ίδια δεν ήταν δυστυχώς και η προσπάθεια να διασταυρωθούν τα λόγια της , όπως θα άρμοζε στην στοιχειώδη ευαισθησία. Δυσκολεύμαι να πειστώ πως η Δημοκρατία, το κράτος Δικαίου , το μεταναστευτικό κινδυνεύουν πραγματικά από τέτοιου είδους παρεμβάσεις και άρα πράγματι το πυρ το εξώτερο είναι ο τόπος που πρέπει να σταλθεί η Κική Δημουλά.
Εκεί στο πυρ το εξώτερο, στην πυρά κατοικοεδρεύουν διάφοροι αποδιοπομπαίοι τράγοι μέχρι να λήξει η διάρκεια της αποστολής τους. Ο κάθε φανταστικός εχθρός ταγμένος να κουβαλήσει τα δεινά της δικής μας ζωής. Των πεινασμένων, ακόρεστων λιθοβολιστών .
Έχω λοιπόν την άισθηση πως η άσπρη και η μαύρη αλήθεια, εκτός από χαμηλής ανάλυσης, είναι και αναληθής. Και πως όλα αυτά τα μονόπλευρα , τα εύπεπτα , αυτά που κατεβαίνουν χωρίς ούτε ένα ποτήρι νερό διαιωνίζουν πάνω από τα κεφάλια μας εκκρεμότητες που μας βιδώνουν σε υπνοβατικές συμπεριφορές. Και δεν μας αφήνουν να σκεφτόμαστε καθαρά και να αντιλαμβανόμαστε επίσης καθαρά την κάθε πραγματικότητα.
Γιατί σκέφτομαι σημαίνει κρίνω και δεν με απορροφά , δεν με καταβροχθίζει το περιβάλλον και οι συνθήκες. Αντέχω να μονιάζω σε μια μορφή την θλίψη μου , την μοναξιά και τον θυμό μου αλλά και την αγάπη μου και την ελπίδα μου . Αντέχω να μονιάζω τα πιο αντιφατικά μου συναισθήματα. Και το έχω μάθει από πολύ παλιά αυτό. Από τότε που αποδεχόμουν και έκλεινα στην καρδιά μου σε μια μορφή  την μάνα που από την μια με κρατούσε και από την άλλη με άφηνε , την μάνα που από την μια με τάιζε και από την άλλη με ξεχνούσε. Αυτά είναι πράγματα που αν τα έχεις μάθει δεν ξεχνιούνται. Αυτά είναι που σου επιτρέπουν να δέσεις σε μια μορφή την υπερεκτιμημένη και την υποεκτιμημένη ποιήτρια. Μπορείς να την ανεχθείς να μην λέέι πάντα κάτι μεγάλο και ωραίο , αλλά και κάτι απλό σαν κάθε φοβισμένη γιαγιά στο τρόλευ .
Όλοι κρινόμαστε και για ό,τι λέμε και για ό,τι γράφουμε. Άλλο όμως κρίνω και άλλο στέλνω κάποιον στην πυρά. Γιατί αν το κάνω και συνεχίζω ακόμα και όταν έχουν βγει στην δημοσιότητα αυτά που πραγματικά είπε η Δημουλά , και που δεν είναι αυτά που της προσάπτω , ε τότε καλά είναι να αναρρωτηθώ τουλάχιστον μόνος μου γιατί το κάνω αυτό ; τι εκπροσωπεί για μένα όλο αυτό, ποιά είναι τα αληθινά μου κίνητρα ; Τι γνωρίζω ; Γνωρίζω;
''Φοράς κλουβί'';  Γράφει ο τοίχος έξω από το Χημικό. Σαν να μαςρωτάνε με άλλο τρόπο, σε ένα φαντασιωτικό διάλογο οι νέοι μας :
-Είσαι ζωντανός;
-Όχι
-Είσαι νεκρός;
Και τίποτα δεν μου φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο.

Περισσότερα κείμενα της Αννίτας Λουδάρου http://ann-lou.blogspot.gr/